ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Ετήσιο μνημόσυνο στην μνήμη του Βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄

Ένας χρόνος από τον θάνατο του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β'

Πρίγκιπας Παύλος: Η πρώτη του συνέντευξη μετά το θάνατο του Βασιλέως Κωνσταντίνου

Μια εναλλακτική για τις ΗΠΑ: Η συνταγματική βασιλεία!

ΓΝΩΜΕΣ / 26/02/2017

Του Νικολάου Στεφανίδη

Κρίνοντας με αμερόληπτη και ψύχραιμη ματιά τους αντίπαλους υποψηφίους για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αφενός οι σύγχρονοι διεκδικητές της αμερικανικής προεδρίας δεν φαίνεται να είναι του διαμετρήματος ενός Γεωργίου Ουάσιγκτον ή ενός Αβραάμ Λίνκολν και ότι αφετέρου ο θεσμός της αμερικανικής προεδρίας τίθεται ολοένα και περισσότερο κάτω από μια κριτική σκοπιά.
Το ότι ο επικεφαλής του κράτους θα πρέπει να εκλέγεται από το λαό είναι, φαντάζομαι, η έμφυτη και καθιερωμένη άποψη σχεδόν όλων των Αμερικανών πολιτών. Αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να αναρωτιούνται αν – παρ’ όλη τη σοφία των ιδρυτών της αμερικανικής δημοκρατίας – το αβασίλευτο σύστημα διακυβέρνησης είναι στην πραγματικότητα αυτό που τους εξασφαλίζει μια «πιο τέλεια ένωση», σύμφωνα και με το γνωστό προοίμιο του αμερικανικού συντάγματος του 1787.
Οι Αμερικανοί δεν έχουν παρά να τείνουν το βλέμμα τους προς το βόρειο γείτονά τους για να βρουν, στον ανεπτυγμένο και εύπορο Καναδά, ένα έθνος που έχει για αρχηγό του κράτους μία κληρονομική βασίλισσα. Αυτό το παράδειγμα και μόνο αποδεικνύει ότι η δημοκρατία είναι απολύτως συμβατή με την συνταγματική βασιλεία.
Πράγματι, η σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης έχει αποδείξει ότι οι χώρες αυτές που έχουν την τύχη να απολαμβάνουν έναν βασιλιά ή μια βασίλισσα ως επικεφαλής του κράτους τείνουν να είναι πιο σταθερές και καλύτερα διοικούμενες από τα περισσότερα αβασίλευτα κράτη της γηραιάς ηπείρου. Και γι’ αυτό ίσως οι δημαγωγοί δικτάτορες έχουν αποδειχθεί ακατάπαυστα εχθρικοί προς τη μοναρχία! Γιατί ο θεσμός αυτός αποτελεί μια «επικίνδυνη» εναλλακτική λύση απέναντι στις άμετρες φιλοδοξίες τους. Τόσο το ιστορικό παράδειγμα του σφοδρού αντιβασιλικού Χίτλερ που δεν παλινόρθωσε τη βασιλεία στη Γερμανία την περίοδο 1933 – 34 όταν ψυχορραγούσε η ασθμαίνουσα «δημοκρατία της Βαϊμάρης», όπως επιθυμούσε ο φιλοβασιλικός γηραιός πρόεδρος της δημοκρατίας, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, παρά αναδείχθηκε ο ίδιος σε απόλυτο «Ηγέτη» («Führer»), όσο και το παράδειγμα του Μουσολίνι που με τη βοήθεια των Ναζί, κατήργησε τη βασιλεία και επανεγκαθίδρυσε το ρεπουμπλικανικό φασιστικό του καθεστώς στην επικράτεια της αποκαλούμενης «δημοκρατίας του Σαλό» στη Β. Ιταλία κατά την περίοδο 1943 – 1945, αποδεικνύουν αυτό το γεγονός.
Διερευνώντας το 1945 τις αιτίες που είχαν οδηγήσει στην άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έγραψε: «Αυτός ο πόλεμος ποτέ δεν θα είχε έρθει, εάν παρά τις αμερικανικές και εκσυγχρονιστικές πιέσεις, δεν είχαμε εκδιώξει τους Αψβούργους από την Αυστρία και την Ουγγαρία και τους Χοετζόλερν από τη Γερμανία». «Δημιουργώντας αυτά τα κενά» συνέχισε, «δώσαμε τον ελεύθερο χώρο στο χιτλερικό τέρας για να βγει από τον οχετό  και να συρθεί στους κενούς θρόνους».

Για να είμαστε δίκαιοι με την «αμερικανική εκσυγχρονιστική» πλευρά, μια παρόμοια σκέψη οδήγησε τον Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν και τον Στρατηγό Ντάγκλας Μακ Άρθουρ στο να διατηρήσουν την ιαπωνική μοναρχία μετά τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η σοφή πολιτική επιλογή των Αμερικανών ενεργοποίησε την αξιόλογη και ταχεία εξέλιξη της Ιαπωνίας στην ευημερούσα, ειρηνική δημοκρατική κοινωνία, που γνωρίζουμε σήμερα.

american_monarchistsΗ προτεινόμενη μελλοντική αμερικανική σημαία από το Βασιλικό Κόμμα των ΗΠΑ (Royalist Party of America)

Αναμφίβολα, οι απανταχού ανυποχώρητοι αντιβασιλικοί θα απαντήσουν ότι οι κληρονομικοί κυβερνήτες μπορεί να αποδειχθούν τρελοί ή κακοί, άνευ δυνατότητας αντικατάστασης μέσω εκλογών. Αλλά μήπως και οι αβασίλευτες δημοκρατίες δεν έχουν πάρα πολλές de facto πολιτικές δυναστείες; Η Αμερική μπορεί να αποτίναξε τον ζυγό του βασιλιά Γεωργίου Γ’, αλλά οι Αμερικανοί επέλεξαν δύο φορές να κυβερνώνται από έναν άνθρωπο σαν τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο! Είναι επίσης σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι ο Γεώργιος Γ’, ήταν απολύτως λογικός όταν έχασε τις αμερικανικές αποικίες, αλλά ήταν παράφρων (έπασχε από πορφυρία) όταν η Βρετανία θριάμβευσε επί των ηττημένων στρατιών του (εκλεγμένου) αυτοκράτορα Ναπολέοντα!

Οι συντάκτες του αμερικανικού Συντάγματος ήταν χωρίς αμφιβολία, άνδρες με κατ’ εξοχήν κρίση και διάνοια. Αλλά δεν απολαμβάνουν το μονοπώλιο των ιδιοτήτων αυτών. Πέρα από τον Ατλαντικό, εξίσου υψηλοί στοχαστές υποστήριξαν ότι μια βασιλευόμενη πολιτεία είναι εγγενώς πιο σταθερή από ό, τι μια αβασίλευτη δημοκρατία.
Ουδείς Βρετανός πολιτικός ήταν πιο υποστηρικτικός έναντι του απελευθερωτικού  αγώνα των Αμερικανών αποίκων από τον Ιρλανδό φιλοβασιλικό συγγραφέα και πολιτικό φιλόσοφο Έντμουντ Μπερκ, αλλά και κανένας άλλος δεν υπερασπίστηκε με τόσο σθένος και παρρησία τα ευεργετικά οφέλη της μοναρχίας στη Βρετανία.
«Ο αγγλικός λαός γνωρίζει καλά», έγραψε, «ότι η ιδέα της κληρονομικότητας κομίζει στην πολιτειακή τάξη την εξασφαλιστική αρχή της διατήρησης και την εγγυητική αρχή της ειρηνικής μετάβασης της εξουσίας από τον προκάτοχο στον διάδοχο, χωρίς να αποκλείει καθόλου την αρχή της βελτίωσης ».
Η βασιλεία, με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον Μπερκ προσφέρει στην πολιτική και πολιτειακή τάξη το ζωτικό στοιχείο της συνέχειας που επιτρέπει παράλληλα τη σταδιακή μεταρρύθμιση. Το κράτος δικαίου εξασφαλίζεται και θωρακίζεται έτσι από πλευράς του σεβασμού για την εξουσία. Όπως ο Άγγλος Τόρης δοκιμιογράφος και ποιητής, Σάμιουελ Τζόνσον, γνωστός στην αγγλική λογοτεχνική Ιστορία και ως «Δρ. Τζόνσον», συμβούλεψε κάποτε τον Σκώτο συγγραφέα  Τζέιμς Μπόσγουελ:  «… ο σεβασμός προς την εξουσία κερδίζεται πολύ πιο εύκολα από έναν άνθρωπο του οποίου ο πατέρας την είχε, παρά από έναν τυχάρπαστο ….».
Ο σύγχρονός τους, ο μεγάλος Βρετανός ιστορικός Εδουάρδος Γίββων, ζύγισε τα αντίπαλα πολιτικά συστήματα και απεφάνθη με χαρακτηριστική και ανενδοίαστη βεβαιότητα υπέρ της κληρονομικής βασιλείας: «Μπορούμε εύκολα να επινοήσουμε φανταστικές μορφές διακυβέρνησης, στις οποίες το σκήπτρο της εξουσίας θα απονέμεται συνεχώς στον πιο άξιο, μέσα από την ελεύθερη και άφθαρτη καθολική ψηφοφορία ολόκληρης της κοινότητας» έγραψε, αλλά «η εμπειρία ανατρέπει αυτές τις φαντασιακές επινοήσεις».
Το πλεονέκτημα της βασιλείας είναι ότι ο θεσμός «εξαλείφει τις πιθανότητες του φατριασμού» καθώς υψώνεται πάνω από τον τοξικό κομματισμό των ανταγωνιστικών πολιτικών παρατάξεων και τους ανταγωνιζόμενους εκλεγμένους αξιωματούχους. «Στην εδραία καθιέρωση αυτής της ιδέας» καταλήγει συμπερασματικά ο Γίββων «οφείλουμε την ειρηνική διαδοχή και την ήπια διοίκηση των ευρωπαϊκών μοναρχιών».
Συγκρίνοντας το βρετανικό βασιλικό πολιτειακό πρότυπο με το αντίστοιχο αβασίλευτο αμερικανικό, καλό είναι να θυμόμαστε ότι ουδείς Βρετανός μονάρχης έχει δολοφονηθεί εδώ και περίπου πέντε αιώνες, ενώ όχι λιγότεροι από τέσσερις Αμερικανοί πρόεδροι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 150 περίπου χρόνια.
Το επιχείρημα του Γίββωνος, ισχύει και σήμερα. Πολλοί Βρετανοί, για παράδειγμα, θα ήταν ευτυχείς να δουν το βασιλικό προνόμιο να αυξάνεται σε ορισμένους τομείς, όπως η απονομή τίτλων και εδρών στην Άνω Βουλή των Λόρδων. Η ολοένα εξαγοράσιμη χρήση τέτοιων τιμητικών διακρίσεων για πρωθυπουργικές «πελατειακές σχέσεις» έχει οδηγήσει πολλούς να απευθύνουν εκκλήσεις στην βασίλισσα για την αποκατάσταση της κυβερνητικής ακεραιότητας με την επανέναρξη εξουσία επί του συστήματος.

an_american_monarchy___coat_of_arms_by_regicollis-d6o0vbx

Το προτεινόμενο νέο αμερικανικό εθνόσημο του υποθετικού μελλοντικού βασιλείου των ΗΠΑ

Ο Γάλλος πολιτικός των αρχών του 20ου αιώνα, Ζωρζ Κλεμανσώ παρατήρησε πολύ εύστοχα κάποτε:  «υπάρχουν δύο πράγματα στον κόσμο για τα οποία δεν έχω καταλάβει ποτέ που χρησιμεύουν: ο αδένας του προστάτη και ο πρόεδρος της δημοκρατίας». Καθώς ατένιζαν την επιλογή τους τον περασμένο Νοέμβριο, πολλοί Αμερικανοί μπορεί να μοιράστηκαν κάτι από αυτό το συναίσθημα απογοήτευσης. Υπάρχει ωστόσο μια εναλλακτική λύση: η βασιλεία!  Και αυτή η εναλλακτική όσο απίθανη ή απίστευτη και αν φαντάζει σε πολλούς για την περίπτωση της Αμερικής, προτάθηκε με πάσα σοβαρότητα για πρώτη ίσως φορά από τους “The New York Times”, την τρίτη εφημερίδα σε κυκλοφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον περασμένο Νοέμβριο σε άρθρο του ιστορικού και συγγραφέα, Νικολάι Τολστόι. Άραγε η σταδιακή απαξίωση και παρακμή της αιρετής αμερικανικής προεδρίας (η οποία τις τελευταίες δεκαετίες ολοένα και ομοιάζει με ομηρική επιλογή μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης) θα οδηγήσει τους Αμερικανούς σε μια ριζική αναθεώρηση του θεσμού του αρχηγού του κράτους των και του τρόπου ανάδειξής του; Η Ιστορία θα το δείξει.

 
Το εν λόγω άρθρο βασίστηκε στο άρθρο του Νικολάι Τολστόι που δημοσιεύτηκε στους “The New York Times” την 5/11/2016 με τίτλο: «Consider a Monarchy, Amarica».

Eυχαριστούμε  θερμά τον κύριο Στεφανίδη για την συνεργασία.

 








6 Σχόλια
on 12/03/2017

Πολυ ωραιο και σαφεστατο το αρθρο του κ.DIMITRIS Z για το νομικο πλαισιο που επικρατουσε στην γερμανικη αυτοκρατορια του Βισμαρκ και του Καιζερ. Μπορουμε ανετα να κανουμε εναν παραλληλισμο με την σημερινη εικονα που εχουμε για την Ευρωπαικη Ενωση με την Γερμανια στο τιμονι της Ευρωζωνης. Ιδια πραγματα δηλαδη με την γερμανικη αυτοκρατορια του 1871-1918. Τωρα οσο αφορα το ερωτημα:<>. Μα φυσικα χωρις δευτερη σκεψη ο…666!!!

Reply

on 04/03/2017

Αγαπητοί φίλοι,
μπορεί να μην έχει βασιλευόμενο πολίτευμα η ΗΠΑ αλλά έχει ισόβιους και κληρονομικούς άρχοντες που σπονσάρουν τον κάθε υποψήφιο πρόεδρο. Διότι ο ιδιοκτήτης- μέτοχος μιας πολυεθνικής εταιρείας που χρηματοδοτεί προεκλογικά έναν πρόεδρο όταν πεθάνει θα μεταβιβάσει τα δικαιώματα της εταιρείας στα παιδιά του, τα οποία με τη σειρά τους αν θέλουν στο μέλλον θα μπορούν να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Συμφωνείτε ή όχι;

Reply

on 26/02/2017

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα θα έλεγα επιχειρήματα, πλην όμως κάνει κάποιο λάθος. Οι ΗΠΑ έχουν μια βαθιά «ρεπουμπλικανική παράδοση» (όταν ορκίζονται στη σημαία, λένε εδώ και δεκαετίας «ορκίζομαι στην Σημαία και την Δημοκρατία της» (“I pledge allegiance to the Flag of the United States of America, and to the Republic for which it stands, one Nation under God, indivisible, with liberty and justice for all.”). To ότι και στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν φαινόμενα νεποτισμού (βλ. Τζώρτζ Μπους ο πρεσβύτερος και ο νεώτερος) δεν αναιρεί την «ρεπουμπλικανική» παράδοση των ΗΠΑ. Άλλωστε, οι ΗΠΑ πολιτειολογικά είναι ένωση κρατών και όχι ένα ενιαίο κράτος, όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Ισπανία κλπ. Οι 50 πολιτείες της είναι κανονικά κυρίαρχα κράτη, έχοντας παραχωρήσει αρμοδιότητες στην Ένωση. Και το παράδειγμα με την Γερμανία είναι ατυχές. Η Γερμανία επί Κάιζερ, ήταν ομοσπονδία των Γερμανών Ηγεμόνων, της Προεδρία της οποίας είχε το Στέμμα της Πρωσσίας (έτσι το άρθρο 11 του Γερμανικού Συντάγματος του 1871). Πάντως τα επιχειρήματα που αναφέρει ο Συγγραφέας, θα ταίριαζαν γάντι στην περίπτωση της Ελλάδος…

Reply

    on 05/03/2017

    Κατ’ αρχάς σας ευχαριστώ θερμά για τα θετικά σας σχόλια. Τώρα ως προς τις κριτικές παρατηρήσεις σας, πρέπει να επισημάνω ότι οπωσδήποτε δεν μου διαφεύγει το γεγονός της αβασίλευτης «ρεπουμπλικανικής παράδοσης» των ΗΠΑ και των πανηγυρικών όρκων προς τη «δημοκρατία» κλπ. Όπως θα διαπιστώνατε εξάλλου, με μια προσεκτικότερη ίσως ανάγνωση του κειμένου μου, δεν παραλείπω να αναφέρω ότι ο αιρετός χαρακτήρας του αρχηγού του κράτους είναι η έμφυτη και καθιερωμένη άποψη σχεδόν όλων των Αμερικανών πολιτών σήμερα. Η Ιστορία όμως δεν σταματά στο σήμερα και παρουσιάζει δραματικές ανακατατάξεις και παλινδρομήσεις (όπως πολλάκις έχει αποδείξει). Ακόμη και οι ρεπουμπλικανικές ΗΠΑ έχουν το «βασιλικό» τους παρελθόν χαραγμένο επίσης στην Ιστορία και την πολιτική παράδοσή τους. Από την εποχή του Μέιφλαουερ και την ίδρυση της Τζέιμσταουν το 1607 μέχρι και το 1776 οι 13 πρώτες Πολιτείες των ΗΠΑ ήταν μέρος του αγγλικού βασιλείου. Ακόμη και αυτός ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Γεώργιος Ουάσινγκτον είχε δεχθεί προτάσεις, σύμφωνα με έναν διαδεδομένο θρύλο, να ανακηρυχθεί βασιλιάς των ανεξαρτήτων επαναστατημένων αποικιών. Είναι δε κοινός τόπος το ότι οι Αμερικανοί έχουν διαχρονικά ένα ενθουσιώδες «πάθος» με το θεσμό της βασιλείας και ιδίως με τη βρετανική βασιλική οικογένεια. Συμπλεγματικό φαινόμενο; Ίσως. Πάντως το μόνο βέβαιο είναι ότι στην πολιτική Ιστορία δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ, γιατί τα γεγονότα διαψεύδουν αμείλικτα. Ποιος θα το πίστευε π.χ. ότι θα γινόταν ποτέ λόγος για ενδεχόμενη εισδοχή των ΗΠΑ στους κόλπους της βρετανικής κοινοπολιτείας; Τώρα ως προς τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα των ΗΠΑ, στον οποίο αναφέρεστε δεν αντιλαμβάνομαι σε τι θα εμπόδιζε μια ενδεχόμενη εγκαθίδρυση ενός βασιλικού πολιτεύματος. Μήπως και η Αυστραλία και ο Καναδάς δεν είναι ομοσπονδιακά κράτη και βασίλεια συνάμα; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο πολιτειολογικά. Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι την ένστασή σας περί της γερμανικής μοναρχίας. Δεν αναφέρομαι στη Γερμανία στο άρθρο μου, παρά μόνο στην απροθυμία του αντιβασιλικού Χίτλερ να παλινορθώσει τη βασιλεία παρά την αντίθετη επιθυμία του γηραιού προέδρου Πάουλ φον Χίντενμπουργκ. Καλοδεχούμενη λοιπόν η καλόπιστη κριτική και η επισήμανση τυχόν λαθών, αρκεί να μην ασκείται κάπως βεβιασμένα. Πάντως θα συμφωνήσω μαζί σας ότι τα όσα αναφέρω στο άρθρο μου, θα ταίριαζαν γάντι στην περίπτωση της Ελλάδος.

    Reply

      on 06/03/2017

      Αγαπητέ κ. Ν. Στεφανίδη, όσον αφορά την Γερμανία, επειδή έχω κάνει σπουδές νομικής εκεί, θα μου επιτρέψετε να πω τα εξής: ο Πάουλ φον Χίντεμπουργκ ήταν αυτός που σχεδόν εξανάγκασε τον Κάιζερ Γουλιέλμο σε παραίτηση, λέγοντας και ξαναλέγοντας το 1918, ότι μόνο με την παραίτηση του Κάιζερ θα εδέχοντο οι Σύμμαχοι της Αντάντ να υπογράψουν ανακωχή. Με άλλα λόγια, ο Χίντεμπουργκ όταν είδε «τον άνεμο να φυσάει» αλλού, πρώτος αυτός εγκατέλειψε το «πλοίο». Συνεπώς δεν ευσταθεί το επιχείρημα ότι ο Χίντεμπουργκ ήθελε να παλινορθώσει την Μοναρχία στην Γερμανία. Μην ξεχνάτε ότι ότι ο Χίντεμπουργκ εξελέγη Πρόεδρος το 1925 για θητεία 7 ετών και επανεξελέγη (με αντίπαλο τον Χίτλερ), το έτος 1932. Όσον αφορά τον Αδόλφο Χίτλερ: όντως, ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν αντιμοναρχικός (αν και εκμεταλλεύθηκε πολλά μέλη της Οικογένειας του Κάιζερ, προκειμένου να διεισδύσει στα φιλομοναρχικά στρώματα της Γερμανικής Κοινωνίας). Εξαίρεση ο Πρίγκιπας Louis Ferdinand, εγγονός του Κάιζερ. Όσο για την ένστασή μου περί της Γερμανικής Μοναρχίας, ο εκάστοτε «Κάιζερ», δεν ήταν παρά «o πρώτος μεταξύ ίσων των Γερμανών Ηγεμόνων». Δηλαδή ο εκάστοτε Βασιλιάς της Πρωσίας ήταν «Πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Γερμανών Ηγεμόνων» και για τον λόγο αυτό είχε τον τίτλο του «Κάιζερ» (Deutscher Kaiser). Παράλληλα εξακολουθούσαν να υπήρχαν τα Βασίλεια της Βαυαρίας, της Σαξωνίας, Βυρτεμβέργης, τα Μεγάλα Δουκάτα της Έσσης, της Βάδης του Ολδεμβούργου (απ’ όπου καταγόταν και η Αμαλία) κ.ο.κ., το σύνολο δηλαδή 22 Βασιλικές Οικογένειες. Αλλά για να επανέλθω, στις ΗΠΑ. Έστω ότι το Κογκρέσο αποφασίζει να εγκαθιδρύσει την Βασιλεία στις ΗΠΑ. Ποιός θα γίνει Βασιλιάς?

on 26/02/2017

Nα τους δώσουμε την Marie-Chantal για βασίλισσα; Είναι έτοιμη!

Reply



Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *