Ο ρόλος και η θέση των τέως μοναρχών στα αβασίλευτα κράτη της Ευρώπης. Η ελληνική εξαίρεση

 Τέλος για τους βοναπαρτιστές βασιλόφρονες (bonapartistes) νόμιμος διεκδικητής του αυτοκρατορικού θρόνου της Γαλλίας ήταν μέχρι τον θάνατό του το 1997, ο Λουδοβίκος, Πρίγκιπας Ναπολέων Στ΄(Louis, Prince Napoléon), απόγονος του Ιερωνύμου (Ζερόμ) Βοναπάρτη, Βασιλέως της Βεστφαλίας και μικροτέρου αδερφού του Μεγάλου Ναπολέοντα. Ο γιος του, Κάρολος (1950), Πρίγκιπας Ναπολέων Ζ΄(Charles, Prince Napoléon), μακρινός μικρανηψιός του Αυτοκράτορος Μεγάλου Ναπολέοντος Α΄, το 2000 συμμετείχε ως υποψήφιος δήμαρχος σε δημοτικές εκλογές στην πόλη του Αιακείου, πρωτεύουσα της Κορσικής (και ιστορική γενέτειρα των Βοναπάρτηδων), κατορθώνοντας να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος και από το 2004 ανέλαβε καθήκοντα αντιδημάρχου. Αργότερα το 2008 ανακοίνωσε τα σχέδια του να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος της πόλης Νεμούρ στη Βόρεια Γαλλία, κάτι που όμως δεν κατάφερε. 

Μετά την έκρηξη της οκτωβριανής επανάστασης στη Ρωσία, ο κρατούμενος Τσάρος Νικόλαος Β΄και ολόκληρη η Τσαρική Αυτοκρατορική Οικογένεια δολοφονήθηκαν άγρια τον Ιούλιο του 1918, μετά από διαταγή του Λένιν και της κομμουνιστικής ηγεσίας των μπολσεβίκων. Σήμερα 26 χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στη Ρωσία τα πράγματα έχουν αλλάξει και η εικόνα και η αίγλη της αυτοκρατορικής οικογένειας έχει πλήρως αποκατασταθεί από τις ρωσικές αρχές. Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ και τα μέλη του Οίκου Ρομανόφ που δολοφονήθηκαν από τους μπολσεβίκους το 1918 έχουν ανακηρυχθεί Άγιοι Μάρτυρες από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας από το 2000 και στη θέση του αρχοντικού Ιπάτιεβ στην πόλη Αικατερίνμπουργκ στα νότια της οροσειράς των Ουραλίων όπου είχαν εκτελεστεί, ανεγέρθηκε επιβλητικός καθεδρικός ναός και επτά παρεκκλήσια, όσα και τα δολοφονηθέντα μέλη της οικογένειας. Το 2008 το ανώτατο δικαστήριο της Ρωσίας δέχτηκε ότι η δολοφονία του Τσάρου Νικολάου και της οικογένειας του από τους μπολσεβίκους ήταν αποτέλεσμα πολιτικής δίωξης και ότι τα μέλη της τσαρικής οικογενείας πρέπει να θεωρηθούν θύματα του μπολσεβικισμού και να αποκατασταθούν, καθώς και ότι ο Λένιν υπήρξε συνεργός στη δολοφονία των Ρομανόφ. Η αποκατάσταση της αυτοκρατορικής οικογένειας δίχασε τη ρωσική κοινωνία και έτυχε θερμής υποδοχής από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία κάλεσε τους πιστούς να προσευχηθούν για τις ψυχές των μελών της οικογένειας: του Τσάρου Νικολάου Β΄, της συζύγου του Αλεξάνδρας και των πέντε παιδιών τους.

Σήμερα οι επιζώντες απόγονοι του Οίκου των Ρομανόφ, πλάγιοι συγγενείς του δολοφονηθέντος τελευταίου Τσάρου Νικολάου Β΄και διεκδικητές του ρωσικού αυτοκρατορικού θρόνου είναι ο Πρίγκιπας Ντιμίτρι Ραμανόβιτς (1926), απόγονος του Τσάρου Νικολάου Α΄και η Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Βλαντιμίροβνα (1953), απόγονη του Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄. Προσφάτως ανακοινώθηκε στον ρωσικό και διεθνή Τύπο ότι βάσει νομοσχεδίου που προωθεί το κόμμα του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία, προβλέπεται η αποκατάσταση των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας των Ρομανόφ και η απόδοση ενός Ανακτόρου, που δεν έχει ακόμη καθοριστεί. Επίσης θα χορηγηθεί ένα ειδικό θεσμικό καθεστώς στα μέλη της αυτοκρατορικής δυναστείας των Ρομανόφ, με σκοπό να επιστρέψουν στη Ρωσία ως σύμβολα εθνικής ενότητας και να αναζωογονήσουν την πνευματική ισχύ του ρωσικού λαού. Η κίνηση που προτείνει ο Βλαντιμίρ Πετρόφ, βουλευτής από το κόμμα του Πούτιν στην περιφέρεια της Αγίας Πετρούπολης, έχει την άμεση έγκριση του Ρώσου ηγέτη. Ο Πετρόφ σχεδιάζει επίσης να εισαγάγει ένα νόμο, ο οποίος θα τεθεί σε εφαρμογή την ημέρα της συμπλήρωσης των εκατό χρόνων από το τέλος της βασιλείας του τσάρου Νικολάου Β’, και θα «δώσει στα μέλη της βασιλικής οικογένειας ένα ειδικό καθεστώς» και θα «επισπευσθεί η επιστροφή τους στη Ρωσία». Ο βουλευτής έστειλε επιστολές στους κληρονόμους της δυναστείας των Ρομανόφ, η οποία κυβέρνησε τη χώρα για τρεις αιώνες, πριν από την παραίτηση του τελευταίου Τσάρου Νικολάου Β΄το 1917.

Στις επιστολές του προς την Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Βλαντιμίροβνα, που ζει στην Ισπανία και στον πρίγκιπα Ντιμίτρι Ρομανόβιτς που ζει στην Δανία και είναι Πρόεδρος του φιλανθρωπικού Ιδρύματος Ρομανόφ της Ρωσίας, ζητάει να επιστρέψουν στη Ρωσία ως πρεσβευτές του εθνικού πολιτισμού, προκειμένου να «αναβιώσει η πνευματική δύναμη του ρωσικού λαού». Στην επιστολή που δόθηκε στη δημοσιότητα σημειώνονται τα εξής: «Σε όλη την ιστορία της βασιλείας της, η αυτοκρατορική δυναστεία των Ρομανόφ ήταν ένας από τους πυλώνες της εθνικής κυριαρχίας της Ρωσίας». Η χώρα τώρα «περνά μέσα από μια δύσκολη διαδικασία για την αποκατάσταση του μεγαλείου της και την επιστροφή της παγκόσμιας επιρροής της» και τα «μέλη του Οίκου των Ρομανόφ δεν μπορούν να μείνουν μακριά από τις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στη Ρωσία τώρα σε μια τόσο σημαντική ιστορική στιγμή.». Και συνεχίζει: «Είμαι βέβαιος ότι η επιστροφή των απογόνων του τελευταίου Ρώσου ηγεμόνα στην πατρίδα τους θα συμβάλει στην εξομάλυνση των πολιτικών αντιφάσεων που έμειναν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, και θα γίνουν ένα σύμβολο της αναγέννησης της πνευματικής δύναμης του ρωσικού λαού…(..) οι απόγονοι της βασιλικής οικογένειας θα μπορούσαν να διαδραματίσουν έναν σημαντικό συμβολικό ρόλο στη ρωσική κοινωνία. Όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι Ρομανόφ μπορούν να γίνουν ένα σύμβολο για την διατήρηση των παραδόσεων και της εθνικής κουλτούρας.» Ο Πετρόφ πρόσθεσε ότι η βασιλική οικογένεια θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα από τα παλάτια που ανήκαν σε αυτούς πριν από την επανάσταση τα οποία τώρα παραμένουν άδεια. «Σήμερα πολλά υπέροχα παλάτια του Τσάρου κοντά στην Αγία Πετρούπολη είναι είτε άδεια ή χρησιμοποιούνται όχι ανάλογα με τον προορισμό τους. Νομίζω ότι αν ένα από αυτά τα παλάτια χρησιμοποιείται ως επίσημη κατοικία της οικογένειας Ρομανόφ θα είναι μόνο προς όφελος όλων.»

Αξιοσημείωτο εδώ είναι επίσης ότι στις 16 Νοεμβρίου 2014 στο Βελιγράδι της Σερβίας, ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος και ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, τέλεσαν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του τελευταίου Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β΄, στο πλαίσιο του προγράμματος εορτασμών της εκατονταετηρίδος από της ενάρξεως του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Στην επίσημη τελετή των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντος επίσης παρέστησαν ο Πρόεδρος της Σερβίας Τομισλάβ Νικόλιτς, ο Α΄Αναπληρωτής Πρόεδρος της Άνω Βουλής της Ρωσίας κ. Α. Τόρσιν, ο Πρόεδρος της Ρωσικής Εταιρείας Στρατιωτικής Ιστορίας και Υπουργός Πολιτισμού κ. Β. Μεντίσκι, μέλη της Κυβερνήσεως της Σερβίας, συνοδεία του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και πολυπληθείς κάτοικοι του Βελιγραδίου.

Στη Γερμανία η αυτοκρατορική Δυναστεία των Χοεντσόλερν κατέρρευσε το 1918 με την έκρηξη της γερμανικής επανάστασης του Νοεμβρίου του 1918 και την ανακήρυξη της αβασίλευτης δημοκρατίας, λίγο πριν την συνθηκολόγηση της Γερμανίας και τη λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ο τελευταίος αυτοκράτορας (Κάιζερ) της Γερμανίας, Γουλιέλμος Β΄και ο γιος του Πρίγκιπας Γουλιέλμος της Πρωσίας, διάδοχος του γερμανικού θρόνου, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση το Νοέμβριο του 1918 και έφυγαν σε εξορία στην Ολλανδία, όπου ο εξόριστος Κάιζερ έζησε την υπόλοιπη ζωή του μέχρι το θάνατό του το 1941 και συνέγραψε τα απομνημονεύματά του. Η δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπως αποκλήθηκε, επέτρεψε στον εξόριστο Κάιζερ να μεταφέρει στην Ολλανδία από το Ανάκτορο του Πότσνταμ είκοσι τρία βαγόνια τραίνου με διάφορα έπιπλα και είκοσι επτά βαγόνια τραίνου με οικοσκευή, ένα αυτοκίνητο και ένα σκάφος. Το 1921 ο φιλελεύθερος Γερμανός πολιτικός Γκούσταβ Στρέζεμαν επισκέφτηκε στην Ολλανδία τον εξόριστο Κάιζερ και τον διάδοχο Γουλιέλμο, οπότε ο τελευταίος εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στη Γερμανία, έστω και ως ιδιώτης. Όταν το 1923 ο Στρέζερμαν έγινε Καγκελάριος επετράπη στον διάδοχο Πρίγκιπα Γουλιέλμο να επιστρέψει στην Γερμανία υπό την προϋπόθεση να μην αναμιχθεί στην πολιτική. Το 1926 ο γερμανικός λαός απέρριψε σε σχετικό δημοψήφισμα την πρόταση για δήμευση της περιουσίας της τέως αυτοκρατορικής οικογενείας. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην βελτίωση των οικονομικών της οικογενείας των Χοεντσόλερν και στην σύναψη συμφωνίας με τη γερμανική κυβέρνηση, βάσει της οποίας το περίφημο ανάκτορο του Cecilienhof στο Πότσνταμ να περνούσε μεν στην κυριότητα του γερμανικού δημοσίου, με αναγνώριση δικαιώματος οίκησης και χρήσης ωστόσο από τον διάδοχο Γουλιέλμο διαρκείας τριών γενεών. Επίσης η οικογένεια των Χοεντσόλερν θα κρατούσε την κυριότητα των ανακτόρων του Μονμπιζού και του Rheinsberg στο Βερολίνο και του Κάστρου του Oels στη Σιλεσία. Όλα αυτά τα ακίνητα καταλήφθηκαν αργότερα από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό το 1945 και δημεύτηκαν στα μεταπολεμικά χρόνια από τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Ανατολικής Γερμανίας και της Πολωνίας. Από το 1926 ως το 1934 ο διάδοχος Γουλιέλμος είχε επαφές με τον ανερχόμενο ακροδεξιό ηγέτη Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος αποζητούσε την στήριξή του για να εξυπηρετήσει τα δικά του πολιτικά σχέδια. Μετά τη δολοφονία όμως από τους Ναζί του πρώην Καγκελαρίου και προσωπικού φίλου του, Κουρτ φον Σλάιχερ, κατά την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών το 1934, ο διάδοχος συνειδητοποίησε  ότι ο Χίτλερ δεν είχε κανέναν σκοπό να επαναφέρει τη μοναρχία και διέκοψε τις επαφές μαζί του.

Ο γιος του Πρίγκιπα Γουλιέλμου, Λουδοβίκος Φερδινάνδος, Πρίγκιπας της Πρωσίας (1907-1994) υπήρξε σφοδρός πολέμιος του ναζισμού, λάτρης της μηχανικής, επιχειρηματίας και φίλος των τεχνών. Παντρεύτηκε το 1938 τη Ρωσίδα Μεγάλη Δούκισσα Κίρα Κυρίλοβνα με ορθόδοξο και με λουθηρανικό τυπικό. Φυλακίστηκε στο Νταχάου και υπέστη βασανιστήρια από τη Γκεστάπο μετά την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ τον Ιούλιο του 1944, ενώ ο πατέρας του Γουλιέλμος τέθηκε υπό περιορισμό και παρακολούθηση στο ανάκτορο Cecilienhof. Μεταπολεμικά ο γιος του, Πρίγκιπας Λουδοβίκος Φερδινάνδος ο νεώτερος, ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στις ένοπλες δυνάμεις της Δυτικής Γερμανίας, όμως σκοτώθηκε σε ατύχημα κατά τη διάρκεια στρατιωτικών ασκήσεων το 1977. Μετά το θάνατο του Λουδοβίκου Φερδινάνδου του πρεσβυτέρου, το 1994, διάδοχος του γερμανικού αυτοκρατορικού θρόνου και επικεφαλής του Οίκου των Χοεντσόλερν, αναδείχθηκε ο εγγονός του, Γεώργιος Φρειδερίκος (1976), Πρίγκιπας της Πρωσίας, ο οποίος έχει σπουδάσει οικονομικά, υπηρέτησε στο σώμα αλπινιστών του γερμανικού στρατού και διεκδικεί αποζημίωση για τα ακίνητα της οικογενείας του στο Βερολίνο που δημεύτηκαν μετά την λήξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

  Ο Πρίγκιπας Γεώργιος Φρειδερίκος ρητά έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να αναμιχθεί στη γερμανική πολιτική και ότι μόνον αν ο γερμανικός λαός το θελήσει, τότε θα επανέλθει η μοναρχία. 

Στην Αυστρία το Νοέμβριο του 1918 μετά τη λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου κατέρρευσε και η δυναστεία των Αψβούργων και το 1919 τέθηκε σε ισχύ ένας αυστηρός αντιμοναρχικός νόμος, γνωστός και ως Νόμος περί των Αψβούργων (Habsburgergesetz), που υποχρέωνε τα μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας σε εξορία και στην δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε προσωρινά το 1935 και επαναφέρθηκε σε ισχύ το 1938 από τους αντιβασιλικούς Ναζί μετά την ενσωμάτωση της χώρας στο Τρίτο Ράιχ (σχέδιο Άνσλους). Μετά την πτώση του ναζισμού ωστόσο ο νόμος διατηρήθηκε και ο υιός του τελευταίου αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας, Καρόλου Α΄, ο Αρχιδούκας Όθων των Αψβούργων ή Όττο φον Χάπσμπουργκ, επέστρεψε στην Αυστρία μόλις το 1966 αποκτώντας αυστριακό διαβατήριο, αφού έκανε πρώτα δήλωση αποκήρυξης όλων των διεκδικήσεων του επί του θρόνου και πίστης στην αυστριακή δημοκρατία (για την οποία δήλωσε αργότερα ότι μετάνιωσε). Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Αρχιδούκας Όθων υπήρξε σφοδρός πολέμιος του ναζισμού και ότι μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γερμανικό Ράιχ καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από τους Ναζί, ενώ βοήθησε χιλιάδες Εβραίους της Αυστρίας να διαφύγουν και να διασωθούν και συνεργάστηκε με τον Αμερικανό Πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ και τον Ουίνστον Τσώρτσιλ για την οργάνωση αντιναζιστικής ένοπλης αυστριακής αντίστασης, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα ο Χίτλερ να αφαιρέσει την υπηκοότητα του ίδιου και της οικογενείας του. Μεταπολεμικά ο Τσώρτσιλ υποστήριξε την πρόταση του Όθωνα για την ίδρυση της «Ομοσπονδίας του Δούναβη», ουσιαστικά στα εδάφη της παλαιάς Αυστροουγγαρίας, αλλά ο Στάλιν την απέρριψε. Ο Αρχιδούκας Όθων μετείχε ενεργά στην πολιτική και από το 1979 ως το 1999 εκλεγόταν ευρωβουλευτής με το κόμμα της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης της Βαυαρίας. Το 2002 ανακηρύχθηκε ως το πρώτο επίτιμο μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωπαϊκής ιδέας. Ως πρόεδρος του Κινήματος της «Πανευρώπης» (που ίδρυσε ο οραματιστής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κόμης Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε-Καλλέργης) από το 1973 ως το 2004, έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην διοργάνωση των ειρηνικών αντικομμουνιστικών επαναστάσεων του 1989 και βοήθησε πολύ στην ένταξη των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Όθων απεβίωσε το 2011 και τη κηδεία του που τελέστηκε με αυτοκρατορική μεγαλοπρέπεια στη Βιέννη, παρακολούθησαν εκατό περίπου υψηλοί προσκεκλημένοι και 100.000 περίπου απλός κόσμος, ενώ η τελετή μεταδόθηκε ζωντανά από την αυστριακή τηλεόραση. Τάφηκε στην αυτοκρατορική κρύπτη της Βιέννης, όπου είναι θαμμένοι οι προγονοί του αυτοκράτορες της Αυστρίας. Πολλοί τον χαρακτήρισαν ως τον τελευταίο Αυτοκράτορα ή τελευταίος Αψβούργος. Στη μνήμη του έκαναν δηλώσεις ο Πρόεδρος της Αυστρίας Χάιντζ Φίσερ, ο καγκελάριος της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν, ο Πάπας Βενέδικτος Ιστ΄, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Γουίλφριντ Μάρτενς και πολλοί ηγέτες χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ στο Ευρωκοινοβούλιο τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του. Ο υιός του, Αρχιδούκας Κάρολος των Αψβούργων, σπούδασε νομικά και είναι εξίσου ενεργό μέλος της αυστριακής πολιτικής, καθώς είναι από το 1986 πρόεδρος του αυστριακού βραχίονα του κινήματος της «Πανευρώπης», ενώ εξελέγη ευρωβουλευτής το 1996 με το Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα (ÖVP).

Στην Ιταλία, τον Δεκέμβριο του 2002 ο Πρίγκιπας Βιτόριο Εμανουέλε της Σαβοΐας, γιος του τελευταίου βασιλιά της Ιταλίας, Ουμβέρτου Β΄, επέστρεψε στη χώρα όταν τον Οκτώβριο του 2002, κατόπιν συνταγματικής αναθεώρησης, καταργήθηκαν οι σχετικές διατάξεις του ιταλικού συντάγματος που απαγόρευαν σε άρρενα μέλη της τέως βασιλικής οικογένειας της Σαβοΐας να επιστρέψουν στην Ιταλία. Της αναθεώρησης προηγήθηκε σχετική συμφωνία της ιταλικής κυβέρνησης με τον πρίγκιπα Βιτόριο Εμανουέλε, βάσει της οποίας ο τελευταίος αναγνώριζε επίσημα το πολίτευμα της ιταλικής δημοκρατίας και αποκήρυσσε κάθε διεκδίκηση επί του ιταλικού θρόνου. Ως προσωπικότητα είναι αμφιλεγόμενος και σε αρκετές περιπτώσεις έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας για μια σειρά από αρνητικά επεισόδια. Στη Γαλλία δικάστηκε με την κατηγορία του φόνου ενός Γερμανού φοιτητή, από την οποία αθωώθηκε, αν και κρίθηκε ένοχος για παράνομη κατοχή όπλων. Σε συνέντευξή του στην ιταλική τηλεόραση το 1997 αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για τους ρατσιστικούς αντισημιτικούς νόμους κατά των Εβραίων που είχε εισαγάγει ο Μουσολίνι το 1938. «Δεν είχα γεννηθεί τότε. Άλλωστε αυτοί οι νόμοι δεν ήταν τόσο κακοί» είπε. Λίγους μήνες πριν από την γκάφα του Βίκτωρα Εμμανουήλ, η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι είχε προτείνει να γίνει τροποποίηση του Συντάγματος προκειμένου να επιτραπεί στους διαδόχους του οίκου της Σαβοΐας να επιστρέψουν στην Ιταλία. Η πρόταση εγκρίθηκε από την Κάτω Βουλή αλλά μπλοκαρίστηκε στη Γερουσία. Το όνομά του επίσης βρέθηκε ανάμεσα στα μέλη της παράνομης μασονικής P2. Το 2006 οι ιταλικές αρχές τον συνέλαβαν για κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, της διαφθοράς και της προώθησης πορνείας. Οι δικαστικές του περιπέτειες έκαναν τον γύρο του κόσμου και ο Βιτόριο Εμανουέλε, που, ούτως ή άλλως, δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης, απαξιώθηκε ακόμα περισσότερο.

Η υπόθεση κόστισε στον πρίγκιπα, εκτός από την φήμη του, και τη διεκδίκηση του θρόνου, μιας και μετά τη φυλάκισή του ο ξάδερφος του, πρίγκιπας Αμεντέο της Σαβοΐας-Αόστης (1943), ανακηρύχθηκε διάδοχος. Το 2006 το άτυπο Συμβούλιο των Γερουσιαστών του Βασιλείου της Ιταλίας (ιδιωτικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1955 από τον εξόριστο βασιλιά Ουμβέρτο Β΄) αναγνώρισε τον πρίγκιπα Αμεντέο ως τον επικεφαλής του Οίκου της Σαβοΐας και διάδοχο του ιταλικού θρόνου, θεωρώντας ως εκπεσόντα των δικαιωμάτων επί του θρόνου τον Βιτόριο Εμανουέλε, λόγω του ότι το 1972 παντρεύτηκε την πρωταθλήτρια του θαλασσίου σκι Μαρίνα Ντόρια, μια γυναίκα από διαφορετική κοινωνική θέση, χωρίς την έγκριση του πατέρα του Ουμβέρτου Β΄. Εξάλλου ήδη από τη δεκαετία του ΄70, πάντως, ο πατέρας του σκεφτόταν σοβαρά να τον αποκληρώσει και να ορίσει διάδοχο τον Πρίγκιπα Αμεντέο, Δούκα της Αόστης, ο οποίος χαίρει σαφώς μεγαλύτερης εκτίμησης και υψηλότερου κύρους. Με τον Αμεντέο, ο Βιτόριο Εμανουέλε ευρίσκεται σε δυναστική έριδα για το ποιος είναι ο νόμιμος διάδοχος του ιταλικού θρόνου και εντέλει θα πιανόταν και στα χέρια το 2004 στους γάμους του Φελίπε και της Λετίθια στην Ισπανία, δημιουργώντας πρωτοφανές επεισόδιο. Ωστόσο, ο Βιτόριο Εμανουέλε αθωώθηκε από τα ιταλικά δικαστήρια από όλες τις κατηγορίες το 2007 και το 2010 και αποζημιώθηκε με 40.000 ευρώ. Ο πρίγκιπας δήλωσε μάλιστα ότι σκοπεύει να διαθέσει την αποζημίωση σε όσους κατηγορούνται για αδικήματα από την ιταλική δικαιοσύνη και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να υπερασπιστούν  τον εαυτό τους.

Ευτυχώς την κακή φήμη του Βιτόριο Εμανουέλε(1937) δεν την κληρονόμησε ο γιος του. Ο γοητευτικός πρίγκιπας Εμανουέλε Φιλιμπέρτο(1972), χαίρει πολύ μεγαλύτερης δημοτικότητας στη γείτονα απ΄ότι ο πατέρας του. Αγαπητή τηλεοπτική προσωπικότητα, είναι παντρεμένος με την Γαλλίδα ηθοποιό Κλοτίλντ Κουρό , με την οποία έχει δύο κόρες. Δεν δίστασε μάλιστα να κατέλθει και στην πολιτική ιδρύοντας το κόμμα «Valori e Futuro» (Αξίες και Μέλλον) το 2005, το οποίο ωστόσο σημείωσε εκλογική αποτυχία στις εθνικές εκλογές του 2008, ενώ το 2009 συμμετείχε στις ευρωεκλογές ως υποψήφιος αυτή τη φορά της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Κέντρου (Unione di Centro) και πάλι χωρίς επιτυχία. Το 2007 ο Πρίγκιπας Βιτόριο Εμανουέλε και ο γιος του Εμανουέλε Φιλιμπέρτο ξεκίνησαν τη δικαστική διεκδίκηση αποζημίωσης ύψους 260 εκατ. Ευρώ για την δήμευση της περιουσίας του Οίκου της Σαβοΐας το 1946 όταν ανακηρύχθηκε η ιταλική δημοκρατία.

Όσον αφορά τον έτερο διεκδικητή  του ιταλικού θρόνου Πρίγκιπα Αμεντέο της Σαβοΐας-Αόστης, πολλοί Ιταλοί φιλοβασιλικοί τον θεωρούν ως νόμιμο διεκδικητή και διάδοχο του ιταλικού θρόνου και τον προτιμούν ως άφθαρτο, σοβαρό, ηθικό και αξιοπρεπή σε αντίθεση με τον αμφιλεγόμενο ξάδερφό του. Ο Αμεντέο διατηρεί στενούς δεσμούς με την Ελλάδα, καθώς η μητέρα του ήταν η πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδος(1904-1974) , κόρη του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α΄των Ελλήνων, ενώ ο γιος του πρίγκιπας Αϊμόνε της Σοβοΐας-Αόστης(1967), ο οποίος είναι ο εκπρόσωπος της γνωστής εταιρείας ελαστικών Pirelli στην Ρωσία, είναι παντρεμένος από το 2008 με την Πριγκίπισσα Όλγα της Ελλάδος, κόρη του Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδος και της Μαρίνας Καρέλλα, διάσημης Ελληνίδας καλλιτέχνιδας και κόρης του Έλληνα βιομηχάνου Θεοδώρου Καρέλλα.

Αξιοσημείωτο είναι ότι τον Ιούλιο του 1944 ο Πρίγκιπας Αμεντέο  που ήταν τότε μωρό ενός έτους συνελήφθη από τους Γερμανούς Ναζί μαζί με την μητέρα του Πριγκίπισσα Ειρήνη και φυλακίστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αυστρία, όπου υπέστησαν βασανιστήρια και κακομεταχείριση και απ΄όπου απελευθερώθηκαν τον Μάιο του 1945. Το 1945 επέστρεψε και εγκαταστάθηκε με την μητέρα του στην Ιταλία και από το 1946 και μετά έγινε το σημείο αναφοράς των Ιταλών φιλομοναρχικών και ο επίσημος εκπρόσωπος του εξόριστου βασιλιά Ουμβέρτου Β΄. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και στη Ναυτική Ακαδημία του Λιβόρνο. Τη δεκαετία του’90 κατά την εποχή της κρίσης της πρώτης ιταλικής δημοκρατίας (1948-1994), πολλοί κομματικοί μηχανισμοί τον προσέγγισαν προτείνοντας του να κατέλθει στον εκλογικό στίβο, όμως αυτός αρνήθηκε ευγενικά προτιμώντας να παραμείνει υπεράνω κομμάτων. Το 2003 η ιταλική κυβέρνηση τον διόρισε πρόεδρο της επιτροπής για την προστασία του Εθνικού Πάρκου της νήσου Βιβάρα.

Στην Πορτογαλία μετά την πραξικοπηματική κατάργηση της μοναρχίας το 1910 τέθηκε σε ισχύ νόμος που απαγόρευε την είσοδο και παραμονή στη χώρα των μελών του βασιλικού οίκου της Μπραγκάνζα. Ο νόμος αυτός καταργήθηκε το 1950 απ΄την πορτογαλική εθνοσυνέλευση και σήμερα ο επικεφαλής του πορτογαλικού βασιλικού οίκου, Ντουάρτε Πίο(1945), Δούκας της Μπραγκάνζα, ζει και διαμένει στην χώρα και ασχολείται ενεργά με τα κοινά και την πολιτική, ως άτυπος εκπρόσωπος της Πορτογαλίας στη διεθνή διπλωματική σκηνή και ως υποστηρικτής των πορτογαλικών συμφερόντων στο εξωτερικό. Τη δεκαετία του 1990 υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής και ηγήθηκε της εκστρατείας για την ανεξαρτησία του Ανατολικό Τιμόρ από την Ινδονησία, κάτι που επετεύχθη τελικώς το 1999. Για την πολύτιμη συνεισφορά του στον αγώνα της ανεξαρτησίας η κυβέρνηση του Ανατολικού Τιμόρ του απένειμε την τιμητική υπηκοότητα της χώρας. Το 2011 ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ Αλ- Ασάντ προσκάλεσε τον Δούκα στη χώρα του, για να τον συμβουλευτεί επί συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που σχεδίαζε στη Συρία κατά το πρότυπο της μαροκινής μοναρχίας. Επίσης ο Δούκας δραστηριοποιείται έντονα στην Κοινότητα των Πορτογαλοφώνων Χωρών ( Comunidale dos Países de Língua Portugesa) έναν διακυβερνητικό οργανισμό που προωθεί τους στενούς οικονομικούς, πολιτισμικούς και πολιτικούς δεσμούς μεταξύ της Πορτογαλίας και των πρώην αποικιών της. Ο Δούκας της Μπραγκάνζα υπηρέτησε στις πορτογαλικές ένοπλες δυνάμεις και συγκεκριμένα στην Πολεμική Αεροπορία ως πιλότος μαχητικού ελικοπτέρου, μετέχοντας σε επιχειρήσεις στον αποικιακό πόλεμο της Αγκόλα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στον γάμο του με την Πορτογαλίδα ευγενή και επιχειρηματία Ισαμπέλα ντε Χερέντια το 1995 προσεκλήθησαν και παρευρέθησαν και ο σοσιαλιστής τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Μάριο Σοάρες, ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου και ο τότε Πρωθυπουργός Καβάκο Σίλβα.

Ο Βασιλεύς της Ρουμανίας Μιχαήλ(1921) σήμερα είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία επιζών τέως αρχηγός κράτους από την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι επίσης το δεύτερο σε ηλικία μέλος βασιλικής οικογένειας που έχει σχέση με την Ελλάδα, καθώς η μητέρα του, βασίλισσα Ελένη της Ρουμανίας, ήταν Ελληνίδα πριγκίπισσα, κόρη του στρατηλάτη βασιλιά Κωνσταντίνου. Μεγαλύτερος σε ηλικία είναι ο πρίγκιπας Φίλιππος (κατά τέσσερις μήνες), δούκας του Εδιμβούργου. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τον θρόνο του το 1947, λίγες ώρες αφότου στη χώρα εγκαθιδρύθηκε κομμουνιστικό καθεστώς και αμέσως του αφαιρέθηκε η ρουμανική υπηκοότητα. Ο Μιχαήλ ανέβηκε στον θρόνο της Ρουμανίας το 1927, μόλις έξι ετών, διαδεχόμενος τον παππού του Φερδινάνδο,  επειδή ο πατέρας του Κάρολος είχε ερωτευθεί μια Ρουμάνα και είχε πάει να ζήσει μαζί της στο Παρίσι, παραιτούμενος από τα δικαιώματά του στον θρόνο. Τρία χρόνια αργότερα ο Κάρολος επέστρεψε στο Βουκουρέστι και στέφθηκε βασιλιάς, εξασφαλίζοντας στην οικογένειά του μια παγκόσμια πρωτοτυπία: ήταν η πρώτη φορά που πατέρας διαδέχθηκε τον γιο στον θρόνο. Ο Μιχαήλ ανέβηκε δεύτερη φορά στον θρόνο το 1940. Το 1944 ανέτρεψε την νεοναζιστική κυβέρνηση της χώρας και τάχθηκε στον πλευρό των Συμμαχικών δυνάμεων. Μετά την λήξη του Πολέμου, η Ρουμανία έγινε η μοναδική χώρα που είχε ταυτόχρονα μονάρχη και κομμουνιστική κυβέρνηση, πολιτική κατάσταση που συνεχίστηκε μέχρι το Δεκέμβριο του 1947. Μετά την εκθρόνιση του εγκαταστάθηκε στην Ελβετία, όπου εργάστηκε ως πιλότος και χρηματιστής.

Το 1948 παντρεύτηκε στην Αθήνα την Άνν ντε Μπουρμπόν-Πάρμα, με την οποία έχει πέντε κόρες. Μετά την πτώση του Τσαουσέσκου προσπάθησε επανειλημμένως να επισκεφθεί τη Ρουμανία αλλά κάθε φορά οι αρχές τον απέλαυναν. Την πρώτη φορά μάλιστα, το 1990, ο τότε πρόεδρος Ιον Ιλιέσκου είχε στείλει άρματα μάχης για να τον οδηγήσουν εκτός χώρας. Επισκέφτηκε ξανά τη χώρα το Πάσχα του 1992, και πάνω από 1 εκατομμύριο κόσμου τον υποδέχτηκε στους δρόμους του Βουκουρεστίου.

Τελικά το 1997 το Βουκουρέστι αποφάσισε να του ξαναδώσει τη ρουμανική υπηκοότητα και χιλιάδες Ρουμάνοι συγκεντρώθηκαν για να τον υποδεχτούν, ενώ την ίδια χρονιά όρισε την πρωτότοκη κόρη του Μαργαρίτα ως Διάδοχο του θρόνου της Ρουμανίας. Ο Μιχαήλ, όπως και ο Ντουάρτε Πίο της Πορτογαλίας, από το 2000 και μετά έδρασε ως «ανεπίσημος πρεσβευτής» της Ρουμανίας, ιδίως για θέματα που αφορούσαν την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ και εξακολουθεί να αποτελεί έναν άτυπο διπλωματικό εκπρόσωπο της χώρας στο εξωτερικό. Το 2001 ο Πρόεδρος Τραϊάν Μπασέσκου με την έγκριση της Γερουσίας επέτρεψε στον Μιχαήλ το ιστορικό ανάκτορο Ελιζαμπέτα, ενώ το 2011 ο Μιχαήλ μίλησε στην ρουμανική Βουλή. Η τελετή πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα 90α γενέθλια του, παρουσία αρκετών μελών βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης. Στην τελετή δεν παρέστη ο πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου, ο οποίος τηρεί κριτική στάση απέναντι στον πρώην βασιλιά, επειδή εγκατέλειψε τον θρόνο. Το 2014, ο πρωθυπουργός Βίκτορ Πόντα υποσχέθηκε ακόμα ένα δημοψήφισμα για την επιστροφή της μοναρχίας στη Ρουμανία, αν γινόταν Πρόεδρος. Τελικά Πρόεδρος εξελέγη ο γερμανικής (σαξονικής) καταγωγής Κλάους Γιοχάνις, ο οποίος τον Νοέμβριο του 2014 επισκέφτηκε τον Βασιλέα Μιχαήλ στο ανάκτορο Ελιζαμπέτα στο Βουκουρέστι ως προσκεκλημένος επ΄ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής, προσφέροντας μάλιστα άνθη στην πριγκίπισσα διάδοχο Μαργαρίτα και υπό τις επευφημίες ενός πλήθους Ρουμάνων φιλοβασιλικών, ενώ αντίστοιχα σε ανταπόδοση της δικής του πρόσκλησης, προσκάλεσε τον Βασιλιά Μιχαήλ στην τελετή ορκωμοσίας του.

Στη Σερβία (πρώην Γιουγκοσλαβία) ο εξόριστος Πρίγκιπας Αλέξανδρος Καραγεώργεβιτς της Σερβίας επισκέφτηκε τη χώρα του πρώτη φορά το 1991, μετά τον θάνατο του Τίτο. Παρ΄ότι την επισκέφτηκε ξανά το 1992 και το 1995, οι σχέσεις του με τον Σλόμπονταν Μιλόβεβιτς, ο οποίος κυβερνούσε από τα Λευκά Ανάκτορα που ανήκαν στη βασιλική οικογένεια, δεν ήταν οι καλύτερες. Ο Αλέξανδρος άρχισε να υποστηρίζει ανοιχτά τη σερβική αντιπολίτευση από το εξωτερικό, διοργανώνοντας συνέδρια και συμπόσια για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, είχε μάλιστα διοργανώσει ένα συνέδριο στην Αθήνα με την συμμετοχή των κυριοτέρων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Μετά την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, τον Οκτώβριο του 2000, ο Αλέξανδρος έσπευσε στο Βελιγράδι όπου συναντήθηκε με τον πρόεδρο Βόιτσλαβ Κοστούνιτσα.

Σήμερα ο Αλέξανδρος, δηλώνει ότι είναι υπέρ της συνταγματικής μοναρχίας και της διοργάνωσης δημοψηφίσματος για την παλινόρθωση του θρόνου αν και προσθέτει ότι αυτό δεν αποτελεί προτεραιότητα. Οι σερβικές αρχές δεν αποκλείουν να διοργανωθεί κάποτε τέτοιο δημοψήφισμα αλλά δεν έχουν δεσμευθεί για τίποτε. Προς το παρόν του έχουν  επιστρέψει την υπηκοότητα και την περιουσία του. Περισσότερους οπαδούς έχει στις αγροτικές περιοχές της Σερβίας όπου θεωρείται εθνικό σύμβολο. Πάντως σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του Ιουλίου 2015 για λογαριασμό σερβικής εφημερίδας το 49,8% των ερωτηθέντων απάντησε ότι είναι υπέρ της μοναρχίας και μόλις το 44,6% απάντησε ότι είναι υπέρ της αβασίλευτης μορφής του πολιτεύματος. Ο Αλέξανδρος δεν γεννήθηκε στη Σερβία, την οποία εγκατέλειψε ο πατέρας του Πέτρος Β΄το 1941, όταν επιτέθηκαν οι Γερμανοί. Πρώτα κατέφυγε στην Ελλάδα, ύστερα στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο και τέλος στο Λονδίνο. Εκεί γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, πριν 70 χρόνια, στο ξενοδοχείο Claridges. H βρετανική κυβέρνηση ανακήρυξε για μία ημέρα γιουγκοσλαβικό έδαφος τη σουίτα 212 του Claridges, ίσα ίσα για να γεννηθεί ο διάδοχος του θρόνου «στη χώρα του». Οι δεσμοί του Αλέξανδρου με την Ελλάδα δεν εξαντλούνται στη φιλοξενία του πατέρα του το 1941. Η μητέρα του ήταν η Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Ελλάδος, κόρη του αδικοχαμένου Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄των Ελλήνων και της Ασπασίας Μάνου. Επίσης η δεύτερη σύζυγός του, Κατερίνα Μπατή, είναι Ελληνίδα γεννηθείσα στην Αθήνα. Τη γνώρισε στην Ουάσιγκτον το 1984 και την παντρεύτηκε το 1985 στο Λονδίνο παρουσία του βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η πριγκίπισσα Μαρία ντα Γκλόρια της Ορλεάνης Μπραγκάνζα, μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας της Βραζιλίας. Από την πρώτη του σύζυγο έχει αποκτήσει τρεις γιους. Τον διάδοχο Πέτρο (1980) και τους δίδυμους πρίγκιπες Φίλιππο και Αλέξανδρο(1982).

Στη Βουλγαρία ο Βασιλιάς Συμεών ήταν πολύ προσεκτικός και δεν αναμειγνυόταν στα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα. Αλλά σιγά σιγά ο ίδιος και η οικογένειά του άρχισαν να πρωταγωνιστούν στην καθημερινή ζωή της Βουλγαρίας. Το 1997, ο δευτερότοκος γιος του Κίριλ, διορίστηκε σύμβουλος επί των οικονομικών του Προέδρου Πέταρ Στογιάνοφ. Το 1998 η βουλγαρική κυβέρνηση του επέστρεψε δύο παλάτια, τρία κυνηγετικά περίπτερα και δύο εξοχικά σπίτια που ανήκαν στην οικογένειά του και είχαν κατασχεθεί από τους κομμουνιστές. Ο Συμεών, σήμερα 78 ετών(16-6-1937), ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία έξι ετών λόγω του ξαφνικού θανάτου  του πατέρα του το 1943, αλλά εκθρονίστηκε τρία χρόνια αργότερα, το 1946, όταν οι κομμουνιστές, που είχαν αναλάβει εν τω μεταξύ την εξουσία, διοργάνωσαν δημοψήφισμα στο οποίο καταψηφίστηκε η βασιλεία. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε πρώτα στην Αίγυπτο και μετά στην Ισπανία. Για τα χρόνια που πέρασε εκτός Βουλγαρίας, ο Συμεών έχει πει: «Η εξορία είναι η καλύτερη εκπαίδευση για έναν βασιλιά, αρκεί να μπορέσει να επιστρέψει στην χώρα του». Ο Συμεών δήλωσε την πρόθεσή του να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της Βουλγαρίας, μια θέση περισσότερο εθιμοτυπική παρά με ουσιαστικά καθήκοντα. Αλλά η βουλγαρική νομοθεσία δεν του επέτρεπε να είναι υποψήφιος για την προεδρία επειδή δεν έχει ζήσει για αρκετό διάστημα στη χώρα. Παραδόξως όμως του επέτρεπε να είναι υποψήφιος για πρωθυπουργός. Έτσι το 2001 ο Βασιλιάς εξελέγη θριαμβευτικά Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας ηγούμενος του κεντρώου «Εθνικού Κινήματος για τη Σταθερότητα και την Πρόοδο» και λαμβάνοντας το 42% των ψήφων. Ωστόσο στις εκλογές του 2005 και του 2009 η δύναμη του κόμματος έπεσε στο 20% και στο 3% αντίστοιχα και ο Βασιλιάς Συμεών παραιτήθηκε από την ηγεσία του. Το 2001 η κυβέρνηση της Βουλγαρίας καταθέτοντας αγωγές ξεκίνησε να διεκδικεί δικαστικώς πίσω τα βασιλικά παλάτια που επεστράφησαν στον Συμεών και η υπόθεση εκκρεμεί ενώπιον των βουλγαρικών δικαστηρίων. Τον Οκτώβριο του 2014 ο Βασιλιάς Συμεών μαζί με τον πρόεδρο της Βουλγαρίας Ρόσεν Πλεβνελίεφ επισκέφθηκαν το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη, όπου φυλάσσονται τα οστά του «πατέρα» του βουλγαρικού έθνους, τσάρου Σαμουήλ, σε ένα προσκύνημα με αφορμή τους εορτασμούς στη Βουλγαρία για τη συμπλήρωση 1.000 ετών από τον θάνατο του «βασιλέα των βασιλέων» τους, ενώ το 2015 η βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία ανακοίνωσε ότι ο Συμεών θα καλείται Βασιλιάς της Βουλγαρίας σε όλες τις ιδιωτικές και δημόσιες λειτουργίες.

Στη Γεωργία μετά την σοβιετική εισβολή του 1921 και την κατάλυση της νεοσύστατης Προσωρινής Δημοκρατίας της Γεωργίας (1918-1921), το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής αρχαίας βασιλικής οικογενείας των Μπαγκρατιόνι, διέφυγε στην εξορία. Πολλοί από τα μέλη της οικογενείας που παρέμειναν στην χώρα φονεύθηκαν σε σοβιετικές εκκαθαρίσεις, ιδίως  μετά τη Γεωργιανή Επανάσταση του Αυγούστου 1924. Το 1942 ο εξόριστος στην Ιταλία Πρίγκιπας Ηρακλής Μπαγκρατιόνι(1909-1977) του κλάδου των Μουχράνι, αυτοανακηρύχθηκε επικεφαλής του βασιλικού οίκου της Γεωργίας. Το 1944 , μετά το θάνατο της δεύτερης συζύγου του, Maria Antonietta Pasquini , στην γέννα του πρίγκιπα Γεωργίου(Χόρχε), εγκαταστάθηκε στην Ισπανία, όπου 1946 παντρεύτηκε την τρίτη του σύζυγο, την Ισπανίδα  Ινφάντα Doña María de las Mercedes Raimunda de Baviera y Borbón (1911–1953), εγγονή του βασιλιά της Ισπανίας, Αλφόνσο ΧΙΙ. Μέσω αυτού του γάμου η βασιλική οικογένεια της Γεωργίας απόκτησε συγγενικούς δεσμούς με την βασιλική οικογένεια της Ισπανίας και της Βαυαρίας. Ο Πρίγκιπας Γεώργιος (Χόρχε) Μπαγκρατιόνι, έκανε καριέρα στην Ισπανία ως οδηγός σε αγώνες ταχύτητας, κερδίζοντας το 1979 και το 1981 το Ισπανικό πρωτάθλημα ράλι. Το 1991 μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ίδρυση της Δημοκρατίας της Γεωργίας, η γεωργιανή κυβέρνηση και το γεωργιανό κοινοβούλιο αναγνώρισαν τον Πρίγκιπα Γεώργιο ως επικεφαλής του πρώην βασιλικού οίκου της χώρας. Το 1995 μετέφερε τα λείψανα του πατέρα του από την Ισπανία για να ταφούν δίπλα στους προγόνους του στον καθεδρικό ορθόδοξο ναό του Σβετιτσχόβελι στην πόλη Μτσκέτα και το 2005 μετακόμισε και εγκαταστάθηκε στη Γεωργία όπου και πέθανε το 2008. Από το 2008 επικεφαλής του Βασιλικού Οίκου είναι ο γιος του Πρίγκιπας Δαβίδ, ο οποίος το 2009 παντρεύτηκε την Πριγκίπισσα Άννα Μπαγκρατιόνι του κλάδου των Γκρουζίνσκι, στον Καθεδρικό Ορθόδοξο Ναό της Αγίας Τριάδος στην Τυφλίδα, σε μια εντυπωσιακή τελετή με 3.000 καλεσμένους, επισήμους και ξένους διπλωμάτες που μεταδόθηκε ζωντανά από τη γεωργιανή τηλεόραση.

Παρότι χώρισαν το 2013, από το γάμο τους γεννήθηκε το 2011 ο ανήλικος Πρίγκιπας Γεώργιος Μπαγκρατιόνι, ο οποίος προσωπικώς αποτελεί την ζωντανή ένωση των κλάδων Μουχράνι και Γκρουζίνσκι του αρχαίου Οίκου των Μπαγκρατιόνι και είναι απευθείας απόγονος του τελευταίου Βασιλιά της Γεωργίας, Γεωργίου του ΙΒ΄Μπαγκρατιόνι (1746-1800) και από πολλούς αναμένεται να διεκδικήσει στο μέλλον το θρόνο της Γεωργίας. Ήδη από το 2007 η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας και ο Πατριάρχης της Γεωργίας Ηλίας Β΄είχε ανοικτά εκφραστεί υπέρ της εγκαθίδρυσης μιας  συνταγματικής μοναρχίας στη Γεωργία. Το 1998 μόλις το 16,3% των πολιτών ήταν υπέρ της μοναρχίας σε σχετική δημοσκόπηση, όμως νεώτερες δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν το 2007 και το 2013, έδειξαν ότι η πλειοψηφία των Γεωργιανών τασσόταν υπέρ της εγκαθίδρυσης μιας συνταγματικής μοναρχίας, σε ποσοστά που κυμαίνονταν από 46% έως 79%.

 Περιπετειώδης υπήρξε η περίπτωση του Πρίγκιπα Διαδόχου Λέκα της Αλβανίας, του μοναδικού γιου του Βασιλιά Ζόγου Α΄της Αλβανίας. Γεννήθηκε το 1939 στα Τίρανα αλλά τα εγκατέλειψε μόλις δύο ημερών επειδή η εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων του Μουσολίνι ανάγκασε τον πατέρα του βασιλιά Ζόγου Α΄ να διαφύγει πρώτα στην Ελλάδα, έπειτα στην Αλεξάνδρεια και κατόπιν στη Γαλλία. Ο Λέκα παντρεύτηκε το 1975, την Αυστραλέζα Σούζαν Κούλεν Γουόρντ με πολιτικό γάμο στο Μπιαρίτζ της νότιας Γαλλίας και εγκαταστάθηκαν στην Ισπανία, όπου αυτός άρχισε να επιδίδεται σε προετοιμασία ένοπλης αντίστασης κατά του Σταλινικού καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα στα Τίρανα. Όταν στη Μαδρίτη ανέβηκαν στην εξουσία οι σοσιαλιστές, δεν είδαν με καλό μάτι την παρουσία ενός εξόριστου μονάρχη που διέθετε σωματοφύλακες και οπλοστάσιο για την απελευθέρωση του λαού του. Ήταν η εποχή που η Ισπανία επιθυμούσε να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν επιθυμούσε διεθνείς περιπλοκές και οι ισπανικές αρχές του ζήτησαν να φύγει.

Εγκαταστάθηκε λοιπόν στη Ν. Ροδεσία και έπειτα στη Νότια Αφρική όπου έζησε την μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής του. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Αλβανία, ο Λέκα προσπάθησε να την επισκεφθεί το 1993. Η κυβέρνηση του Σαλί Μπερίσα τον εξανάγκασε σε φυγή λίγες ώρες αργότερα επειδή το διαβατήριό του, που έγραφε «Βασίλειο της Αλβανίας», ήταν άκυρο. Με το ίδιο διαβατήριο επέστρεψε στην Αλβανία το 1997 όπου έγινε δεκτός από χιλιάδες οπαδούς του. Τον Μάρτιο του 1997, τα πολιτικά κόμματα της Αλβανίας σχημάτισαν την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφιλίωσης, και συμφωνήθηκε να διοργανωθεί ένα δημοψήφισμα και να διενεργηθούν γενικές εκλογές για να αποφασιστεί ο τρόπος διακυβέρνησης του κράτους. Παρά την περιορισμένη ιστορία της μοναρχίας της, η Αλβανία, κέρδισε σχεδόν 34% των ψήφων, ένα αποτέλεσμα που προκάλεσε έκπληξη. Αλλά ο διάδοχος του θρόνου αρνήθηκε να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα και μαζί με τους οπαδούς του δημιούργησε επεισόδια στα Τίρανα, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να τον εκδιώξει από την χώρα. Τελικά, η βασιλική οικογένεια της Αλβανίας επέστρεψε οριστικά στη χώρα τον Ιούνιο του 2002. Μαζί της, και η βασίλισσα Γεραλδίνη, η οποία πέντε μήνες μετά, πέθανε. Η Αλβανία, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει νέα σημεία αναφοράς στην ιστορία της, αναγνώρισε στον Λέκα έναν σχεδόν επίσημο ρόλο. Όταν ο Λέκα πέθανε, τον Νοέμβριο του 2011, κηρύχθηκε επίσημο πένθος, με τα κρατικά κτήρια και τις ανά τον κόσμο πρεσβείες της Αλβανίας να έχουν μεσίστιες τις σημαίες τους και στην κηδεία του που έγινε με κάθε επισημότητα παρέστησαν ο πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, ο πρόεδρος της χώρας Μπαμίρ Τόπι και η πρόεδρος του Κοσόβου Ατιφέτε Γιαχιάγκα. Με την ίδια επισημότητα, τον Νοέμβριο του 2012, έγινε και η μετακομιδή των λειψάνων του βασιλιά Ζόγου στο βασιλικό μαυσωλείο στα Τίρανα. Ο Σαλί Μπερίσα παραδέχτηκε το 2011 όντας Πρόεδρος της Αλβανίας, ότι το δημοψήφισμα του 1997 ήταν πράγματι νόθο και ότι στην πραγματικότητα οι Αλβανοί ψήφισαν μαζικά υπέρ του Βασιλιά. Ο γιος του και διάδοχος του εκλιπόντος Λέκα, ο Πρίγκιπας Λέκα(1982) ο νεώτερος (ή Λέκα ο Β΄όπως τον αποκαλούν οι Αλβανοί φιλοβασιλικοί) είναι παρών στα πολιτικά δρώμενα της Αλβανίας, καθώς ανέπτυξε έντονη δράση για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και είναι ο βασικός υποστηρικτής του «Ιλλυρικού Βασιλικού Πανεπιστημίου» της Πρίστινα. Το 2007 ο Αλβανός υπουργός εξωτερικών Λουλζίμ Μπάσα τον διόρισε ως γραμματέα στο γραφείο του και μετά από δύο χρόνια μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Από το 2012 είναι ειδικός σύμβουλος του νυν Προέδρου της Αλβανίας, Μπουχάρ Νισανί.

Αφού εξετάσαμε τις σχέσεις των αβασίλευτων δημοκρατιών της Ευρώπης (οι οποίες ήσαν μοναρχίες) και των πρώην βασιλικών οίκων τους, ας επιστρέψουμε τώρα στην ελληνική πραγματικότητα και ας κάνουμε συγκρίσεις με το τι συμβαίνει διεθνώς. Ως γνωστόν στην Ελλάδα μετά την πραξικοπηματική και αντισυνταγματική κατάργηση της μορφής του πολιτεύματος τον Ιούνιο του 1973 από το καθεστώς των Απριλιανών μετά τον τερματισμό της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974, επακολούθησε το αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 1974, που διενεργήθηκε από μεταπολιτευτική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δια του οποίου το 69% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας ενώ το 31% υπέρ της βασιλευομένης.

Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Η μοναρχία ηττήθηκε γιατί απλούστατα εγκαταλείφθηκε από την συντηρητική παράταξη που από το 1915 αποτελούσε τον στυλοβάτη της. Υπέρ της βασιλείας δεν τάχθηκε κανένας κομματικός οργανισμός και η επίσημη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή τήρησε αμφιλεγόμενη σιωπή και «ουδετερότητα» . Στον εξόριστο Βασιλέα Κωνσταντίνο δεν επετράπη να έρθει στην Ελλάδα να υποστηρίξει τις θέσεις του (και ούτε διέθετε επίσημη, οργανωμένη εκπροσώπηση) εκτός ένα δεκάλεπτο μαγνητοσκοπημένο τηλεοπτικό μήνυμα στο οποίο απευθυνόταν στον Ελληνικό λαό. Γι΄αυτό αργότερα το 1988 δικαίως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου στο Λονδίνο σχετικά με το δημοψήφισμα του 1974, το οποίο υποτίθεται ότι απέβη υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, δήλωσε ότι το θεωρεί unfair (=άδικο) και ότι δεν έπρεπε ο Βασιλιάς να στερηθεί τον θρόνο του.

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος δεν εξορίστηκε επίσημα ούτε αποστερήθηκε την περιουσία του ή την υπηκοότητά του μετά το δημοψήφισμα και την ψήφιση του Συντάγματος του 1975, αλλά αποθαρρύνθηκε έντονα από το πολιτικό κατεστημένο να επιστρέψει στην Ελλάδα, και δεν του «επετράπη» να επιστρέψει μέχρι τον Φεβρουάριο του 1981, παρά μόνον για λίγες ώρες εντός μίας ημέρας και (μόνο) για την κηδεία της μητέρας του, Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία το 1981, επιχειρήθηκε να δοθεί λύση στο νομικό καθεστώς της βασιλικής οικογενείας και της βασιλικής περιουσίας. Μετά το 1987 ακολούθησαν διαπραγματεύσεις και επετεύχθη συμφωνία (Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος θα διατηρούσε 1.800 στρέμματα με τα οικοδομήματα, τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις και τους προγονικούς τάφους στο Τατόι, απαλλασσόμενος από τον φόρο κληρονομιάς) η οποία ήταν έτοιμη να υπογραφεί, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήχθη για νοσηλεία σε νοσοκομείο του Λονδίνου.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Βασιλιάς άρχισε να εμφανίζεται συχνά στα ιδιωτικά ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Ήταν η εποχή όπου κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο τα κομμουνιστικά καθεστώτα της ΕΣΣΔ και των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και οι εξόριστοι πρώην βασιλείς ή διάδοχοι άρχιζαν να δρομολογούν την επιστροφή στις πατρίδες τους. Το 1990 κέρδισε τις εκλογές στην Ελλάδα το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν με τη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη και είχαν ως αποτέλεσμα τη συμφωνία του 1992. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και η βασιλική οικογένεια κατέβαλαν σε μετρητά 183.000.000 δρχ. για φόρους κληρονομίας και εκχωρούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ακίνητης περιουσίας τους στην Ελλάδα σε ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, που θα διατηρούσε το κτήμα ως εθνικό δρυμό, με αντάλλαγμα την απόδοση των παλαιών θερινών ανακτόρων του Τατοΐου στην Αθήνα και το δικαίωμα να εξαχθεί ένας μεγάλος αριθμός κινητών περιουσιακών στοιχείων από την χώρα. Η σύμβαση αυτή ακυρώθηκε με το νόμο 2086/1992 και ήταν εξαιρετικά επωφελής, εξυπηρετική των συμφερόντων του Δημοσίου και αποδεικτική της επιθυμίας του Κωνσταντίνου να παραμείνει ο δασοπνεύμονας του Τατοΐου στην υπηρεσία του δημοσίου οφέλους.

Όταν το καλοκαίρι του 1993 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος με την οικογένειά του, ήρθαν για θερινές διακοπές στην Ελλάδα, προκλήθηκε έντονη πολιτική αναταραχή καθώς έγιναν ενθουσιωδώς δεκτοί από χιλιάδες Ελλήνων και δέχτηκαν αυθόρμητες εκδηλώσεις υποστήριξης από τον απλό κόσμο σε πολλά μέρη της χώρας όπου επισκέφτηκαν. Η βασιλική οικογένεια αντιμετώπισε τότε την οργισμένη αντίδραση της αντιπολίτευσης, που έκανε λόγο για «ανακίνηση πολιτειακού θέματος» και κατηγόρησαν ως υπεύθυνη την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την ανοχή που έδειξε στο «έκπτωτο κ. Γκλύξμπουργκ», ενώ η αμήχανη Κυβέρνηση «σημάδεψε» το σκάφος με το οποίο ο Κωνσταντίνος ταξίδευε κατά μήκος των ελληνικών ακτών με τορπιλακάτους και πολεμικά αεροσκάφη.
Τα πράγματα για ον Βασιλιά Κωνσταντίνο άλλαξαν μετά την πτώση της Κυβερνήσεως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993. Ήδη από το καλοκαίρι του 1993 και ενώ βρισκόταν ακόμη στην αντιπολίτευση ο Ανδρές Παπανδρέου είχε αναθέσει στον συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο να επεξεργαστεί ένα νομοθέτημα για τη δήμευση της βασιλικής περιουσίας και την αφαίρεση της ιθαγένειας από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο.
Έτσι είκοσι χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 1974, ψηφίστηκε ο ν. 2215/1994, που αναβίωσε την ισχύ του δικτατορικού νομοθετικού διατάγματος 225/5-10-1973 «Περί απαλλοτριώσεως ακινήτου και κινητής περιουσίας του τέως Βασιλέως και μελών της βασιλικής οικογένειας». Σημειωτέον είναι ότι το καθεστώς των συνταγματαρχών με το εν λόγω νομοθετικό διάταγμα απαλλοτρίωσε, «τα κτήματα Τατοΐου, Πολυδενδρίου και Μον Ρεπό και παν έτερον ακίνητον» και μέρος της κινητής περιουσίας της βασιλικής οικογένειας και όριζε αυθαίρετα ως αποζημίωση το ποσό των 120 εκατομμυρίων δραχμών, που αρνήθηκε να εισπράξει ο Βασιλιάς.

Σύμφωνα με τις διατάξεις του μ. 2215/1994 δημευόταν (χωρίς δικαίωμα αξίωσης αποζημίωσης) η ακίνητη και κινητή περιουσία του Βασιλέως Κωνσταντίνου και της Οικογενείας του. Το ανάκτορο του Μον Ρεπό στην Κέρκυρα παραχωρείτο κατά κυριότητα στο δήμο Κερκυραίων, ενώ τα βασιλικά κτήματα Δεκελείας (Τατοΐου) και Πολυδενδρίου Αγιάς Λάρισας, περιέρχονταν στο δημόσιο, ενώ επιβαλλόταν στον Βασιλέα Κωνσταντίνο το ανύπαρκτο επώνυμο «Γλύξμπουργκ» το οποίο ουδέποτε χρησιμοποίησε αυτός ή η οικογένειά του από το 1863, όταν ο Γεώργιος Α΄εξελέγη Βασιλιάς των Ελλήνων. Η ελληνική ιθαγένεια του Βασιλέως Κωνσταντίνου και της οικογένειάς του αφαιρείτο και θα αναγνωριζόταν μόνον υπό τις προϋποθέσεις της ρητής και ανεπιφύλακτης δήλωσης σεβασμού στο Σύνταγμα, της αποδοχής και αναγνώρισης του πολιτεύματος της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 1974, της δήλωσης παραίτησης από τις κάθε είδους διεκδικήσεις, οι οποίες συνδέονται με την κατά το παρελθόν άσκηση πολιτειακού αξιώματος ή της κατοχής οποιουδήποτε τίτλου και της εγγραφής στα μητρώα αρρένων ή τα δημοτολόγια δήμου ή κοινότητας του κράτους με όνομα, επώνυμο και τα λοιπά αναγκαία κατά νόμον στοιχεία ταυτότητας. Επίσης αφαιρούνταν από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο και την οικογένειά του τα ταξιδιωτικά έγγραφα και διαβατήρια που χορήγησαν οι ελληνικές αρχές μετά το 1974.
Το 1994 ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος κατέθεσε, μαζί με άλλα οκτώ μέλη της βασιλικής οικογένειας, προσφυγή κατά της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο υποστηρίζοντας ότι ο νόμος 2215/1994 παραβίαζε διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και ειδικότερα ότι με την δήμευση της περιουσίας τους, χωρίς την καταβολή αποζημίωσης παραβιάστηκαν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματά τους, ότι είχαν υποστεί απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση σχετικά με την υπόθεση της ιθαγένειας , ότι είχε προσβληθεί η προσωπικότητα και η ιδιωτική ζωή τους σχετικά με την επιβολή του επωνύμου «Γλύξμπουργκ» και ότι είχε το δικαίωμά τους σε δίκαιη δίκη. Το 2000 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου(ΕΣΔΑ) καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του πρώτου άρθρου του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Μετά την έκδοση της απόφασης, το Δικαστήριο πρότεινε στις δύο πλευρές να επιδιώξουν συμβιβασμό και πράγματι ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία και μέσω του Δικαστηρίου και κατά τη διαδικασία υποβολής των εγγράφων για να προτείνει πως οι δύο πλευρές θα έπρεπε να φτάσουν σε μια φιλική συμφωνία, όμως η ελληνική κυβέρνηση, εν τέλει επέμεινε πεισματικά στην απόφασή της να μην επιτρέψει τα περιουσιακά στοιχεία στον Βασιλιά Κωνσταντίνο και τους άλλους προσφεύγοντες, αφήνοντας το Δικαστήριο να ορίσει το ύψος της οφειλομένης αποζημίωσης. Το 2002 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επιδίκασε 13,7 εκατομμύρια ευρώ, από τα οποία αποδόθηκαν 12 εκατομμύρια ευρώ (και τα υπόλοιπα στην αδερφή του, Πριγκίπισσα Ειρήνη και στην θεία τους Πριγκίπισσα Αικατερίνη, Λαίδη Μπράντραμ) στον Βασιλιά Κωνσταντίνο και έτσι ολοκληρώθηκε η απαλλοτρίωση της ακίνητης βασιλικής περιουσίας.

Μετά τη λήξη του πολυετούς αυτού δικαστικού αγώνα ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ανακοίνωσε ότι τα χρήματα της αποζημίωσης θα δίνονταν εξ΄ολοκλήρου για την σύσταση κοινωφελούς ιδρύματος, έτσι ώστε να επιστραφούν στο ελληνικό λαό. Έτσι δημιουργήθηκε το 2003 το Ίδρυμα Άννα-Μαρία, με σκοπό την παροχή βοήθειας σε ομάδες ανθρώπων ή περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές (το ποσό προερχόταν από κωδικό του Εθνικού Προϋπολογισμού που αφορούσε τις φυσικές καταστροφές). Μόλις έληξε η δικαστική διαμάχη, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος και η οικογένειά του άρχισαν να επισκέπτονται την Ελλάδα πολύ συχνά, και πλέον, από την άνοιξη του 2013 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και η Άννα-Μαρία εγκαταστάθηκαν και ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, στο Πόρτο-Χέλι. Τον Σεπτέμβριο του 2014, το βασιλικό ζεύγος γιόρτασε την επέτειο των 50 χρόνων των γάμων τους στην Αθήνα και εψάλη ειδική δέηση στη Μητρόπολη Αθηνών. Επίσης στις 30 Σεπτεμβρίου του 2014 το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους στην οριστική του γνωμοδότηση προς το υπουργείο Εργασίας ξεκαθάρισε, μετά από ερώτημα που του είχε τεθεί, ότι ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος μπορεί να χρησιμοποιεί το όνομα «Κωνσταντίνος τέως βασιλεύς Παύλου» προκειμένου να του χορηγηθεί αριθμός μητρώου κοινωνικής ασφάλισης, για τον οποίο είχε κάνει αίτηση, δίνοντας έτσι λύση στο θέμα του επωνύμου της βασιλικής οικογενείας.

Η Ελλάδα είναι η τελευταία και μοναδική χώρα με αβασίλευτο πολίτευμα στην Ευρώπη, όπου βρίσκεται ακόμη σε ισχύ ένας ακραίος αντιβασιλικός νόμος, όπως ο ν. 2215/1991. Είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του πολιτισμένου κόσμου που στερεί από πρώην μονάρχη της την ιθαγένεια και όπου ένας τέως αρχηγός κράτους αντιμετωπίζεται ως ξένος στην ίδια του τη χώρα. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα καταδικάστηκε από το ΕΔΔΑ χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, μέχρι σήμερα διατηρείται σε ισχύ ο ν. 2215/1994 που οδήγησε σε διεθνή σε διεθνή διασυρμό τη χώρα μας και έβλαψε τα εθνικά μας συμφέροντα. Είναι προφανές όμως, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρείται η ισχύς του, ιδίως ως προς το τμήμα που αφορά την ιθαγένεια, το όνομα και τη χρήση ελληνικών ταξιδιωτικών εγγράφων από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο και την οικογένειά του. Είναι τουλάχιστον αστείο ένας Έλληνας Ολυμπιονίκης και πρώην αρχηγός του ελληνικού κράτους και η σύζυγός του, όπως και τα παιδιά τους, να αναγκάζονται να κυκλοφορούν στην Αθήνα με δανέζικα ή ισπανικά διαβατήρια. Κι΄αυτό παρά το γεγονός ότι ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος έχει επανειλημμένως δηλώσει και ξεκαθαρίσει δημόσια και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν τον ενδιαφέρει η ανάμειξη στην πολιτική και ότι σέβεται απόλυτα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974, το ισχύον Σύνταγμα του 1975 και τους νόμους του ελληνικού κράτους.

Σήμερα ο ν. 2215/1994 είναι παρωχημένος και ξεπερασμένος από την διεθνή πρακτική και την εξέλιξη της Ιστορίας. Το σύγχρονο πρότυπο των σχέσεων των ευρωπαϊκών αβασίλευτων δημοκρατιών και των πρώην βασιλικών οικογενειών είναι αυτό της συνεργασίας και της αρμονικής συνύπαρξης για το κοινό καλό και το μείζον εθνικό συμφέρον. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, όπως όλοι σχεδόν οι τέως μονάρχες και διάδοχοι βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης, είναι εξ αίματος συγγενής των δύο μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων, ήτοι του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ισπανίας. Ο εκάστοτε μονάρχης της Μ. Βρετανίας είναι ο ανώτατος άρχων 16 χωρών μεταξύ των οποίων ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Ν. Ζηλανδία και επικεφαλής της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Ο εκάστοτε μονάρχης της Ισπανίας σύμφωνα με το ισπανικό σύνταγμα είναι ο συνδετικός κρίκος της χώρας με τα υπόλοιπα ισπανόφωνα κράτη της Λατινικής Αμερικής ενώ είναι και ο επίτιμος πρόεδρος του Οργανισμού Ιβηροαμερικανικών Κρατών όπου συμμετέχουν όλα τα ισπανόφωνα και πορτογαλόφωνα κράτη της αμερικανικής ηπείρου, όπως η Αργεντινή, το Μεξικό και η Βραζιλία. Οι τέως μονάρχες συνδέονται στενά επίσης με όλους τους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, αλλά και του υπολοίπου κόσμου, οι οποίοι σήμερα βασιλεύουν σε οικονομικά και πολιτικά ισχυρές χώρες, όπως η Δανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ιαπωνία, η Ιορδανία (με ιδιαίτερα δικαιώματα ως προς το καθεστώς της Ιερουσαλήμ και συνεπώς των Προσκυνημάτων, με μεγάλη σημασία για την Ορθοδοξία), η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Δυστυχώς στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από αυτό το πρότυπο αρμονικής και παραγωγικής συνύπαρξης και συνεργασίας. Θα πρέπει επιτέλους να συντονισθούμε με την πραγματικότητα και να συμφιλιωθούμε ως κοινωνία με το βασιλικό παρελθόν 140 και πλέον χρόνων του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Η δαιμονοποίηση και ο αφορισμός με ρηχά και αβάσιμα επιχειρήματα της ιστορικής πορείας της Μοναρχίας στην Ελλάδα δεν προσφέρει τίποτε και μόνο βλάβη προξενεί στα εθνικά μας συμφέροντα.

Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και το βασιλικό παρελθόν δυστυχώς παραμένουν ένα μεγάλο ταμπού της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ενώ σε χώρες όπως η Πορταγαλία ή η Ρουμανία, είναι απολύτως φυσιολογικό ένας σοσιαλιστής ηγέτης, του διαμετρήματος του Μάριο Σοάρες να παρευρίσκεται στους γάμους του διαδόχου του θρόνου ή ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της δημοκρατίας να επισκέπτεται τον τέως Βασιλέα προσφέροντάς του ανθοδέσμη απ΄ευκαιρία των γενεθλίων του, στην Ελλάδα κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο και θα αποτελούσε σκάνδαλο ολκής. Για ποιο λόγο όμως να μην αξιοποιούμε πολύτιμες συμμαχίες και διασυνδέσεις με τις ανά την υφήλιο μοναρχίες (συνταγματικές ή μη) μέσω του τέως Βασιλέως και της ελληνικής βασιλικής οικογενείας; Αυτό ωστόσο έπραξαν με επιτυχία και πράττουν χώρες όπως η Πορτογαλία, η Αυστρία, η Σερβία και η Ρουμανία, αξιοποιώντας την πολύτιμη συνδρομή και τις διεθνείς διασυνδέσεις των τέως μοναρχών τους προκειμένου να εκπληρώσουν στόχους της εξωτερικής πολιτικής τους, χωρίς να διακινδυνεύουν τη μορφή του πολιτεύματός τους. Κι αυτό θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα και για τη χώρα μας. Και μάλιστα σε μια χρονική στιγμή που η θέση της Ελλάδος διεθνώς είναι υποβαθμισμένη και η χώρα έχει την ανάγκη να αξιοποιεί κάθε μέσο και σύμμαχο που διαθέτει.
Άλλωστε και η ελληνική κυβέρνηση προσέτρεξε μυστικά στον Βασιλέα Κωνσταντίνο προκειμένου ο τελευταίος να συνδράμει την Ελλάδα στην διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 και του 2004. Ο Κωνσταντίνος δέχτηκε να βοηθήσει και ομολογουμένως ήταν καθοριστική η συμβολή του στην ανάληψη των Αγώνων από την Αθήνα το 2004. Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος απέδειξε έτσι πως παρά την δικαιολογημένη πικρία του για την εθνική αντιμετώπισή του, βάζει πάνω απ΄όλα την αγάπη του για την Ελλάδα, χωρίς να θέτει όρους ή να προσδοκά κάποιο όφελος.