20 Οκτωβρίου 1880: Η μικρή Βασιλοπούλα Όλγα πεθαίνει ξαφνικά

Του Ιωάννη Καστρινάκη

Την 20^η Οκτωβρίου του 1880 πεθαίνει στο Βασιλικό κτήμα Τατοΐου το 6ο παιδί των βασιλέων Γεωργίου Α’ και Όλγας σε ηλικία μόλις επτά μηνών, η βασιλοπούλα Όλγα. Τότε επιλέγεται ο λόφος του Παλαιόκαστρου μέσα στο κτήμα, όπου ήταν η ακρόπολη της αρχαίας Δεκέλειας, ως τόπος δημιουργίας του Βασιλικού κοιμητηρίου, αφού η μικρή Όλγα είναι το πρώτο μέλος της ελληνικής βασιλικής οικογένειας που θνήσκει. Σε αυτόν τον λόφο τοποθετείται το πρώτο μνήμα το οποίο είναι ιδιαίτερα λιτό και αποτελείται από μασίφ λευκό πεντελίσιο μάρμαρο διαστάσεων μήκους 90 εκ. πλάτους 0,66 εκ και ύψους 0,585 εκ. όπισθεν του οποίου εγείρεται μαρμάρινος απλός σταυρός. Στο μνήμα πάνω χαράσεται και συμπληρώνεται με χυτό μολύβι ένας μικρός σταυρός και η επιγραφή:

                   ΟΛΓΑ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑ

                     ΓΕΝ. 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1880

                     ΑΠ. 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1880

                   ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΜΕ

                  ΚΑΙ ΜΗ ΚΩΛΥΕΤΕ ΑΥΤΑ ΤΩΝ ΓΑΡ ΤΟΙΟΥΤΩΝ

                   ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Στο πανηγυρικό τεύχος του περιοδικού ΕΣΤΙΑ (ΕΠΙ ΤΗ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ 1863-1888) στο αφιέρωμα για την τότε θερινή κατοικία του βασιλέως στο Τατόι αναγράφει:

«…Aλλ’ υπάρχει εκεί πέραν επί της κορυφής ενός λόφου τόπος, τον οποίον αδύνατον να επισκεφθή τις δίχως να καταληφθή υπό γλυκύπικρου συναισθήματος, ως αν ήρθη επί των πτερύγων τρυφεράς και μελαγχολικής ποιήσεως. Είνε το Μνήμα της Βασιλοπούλας. Κατασκευασμένον εκ μονολίθου τετραγώνου μαρμάρου περιφράσσεται υπό απλών σιδηρών κιγκλίδων. Κατέχει μέσω της κορυφής του λόφου τόσον ολίγον χώρον, ώστε ο μακρόθεν θεώμενος, γάστραν νομίζει αυτό, μάλλον ή τάφον. Ο κιγκλιδόφρακτος χώρος είνε κατάφυτος και επί του επιτυμβίου λίθου εχαράχθη το ευσεβές του Ευαγγελίου ρητόν «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με.» Αλλ’ ηδύνατο επίσης να χαραχθή και το τετράστιχον του Σολωμού:

                   Λίγο εστάθηκε το φώς της,

                 Αφ’ ου επέρασε γλυκά

                 Απ’ τα σπλάγχνα της μητρός της

                   Στου Πατρός την αγκαλιά.

Όταν επανέρχεται το έαρ, οι κρίνοι και τα ρόδα αναρριχώνται ευωδέστατα, και κύπτονται και φιλούνται το μνήμα επαναφέρουσιν εις την ζωήν υπό άλλο σχήμα, αλλ’ υπό την ιδίαν χάριν εκείνο το λίγο φως Όλγας της Βασιλοπούλας.

                 Με τ’ Απριλιού τα ρόδα γεννήθηκε μαζί

                    Παιδί του Βασιλιά μας – κ’ η Μοίρα είχε γραφτό:

                Όσο θα ζουν τα ρόδα και το σπαθί να ζη

                   Μαράθηκαν τα ρόδα κ’ επέθανε κι’ αυτό!!!»