Στις 18 Ιουνίου 1926, στην βίλα «Αναστασία», οικία του μικρότερου γιου της, πρίγκιπα Χριστόφορου στη Ρώμη, απεβίωσε η βασίλισσα Όλγα.
Στις 16 Μαΐου 1926, η εγγονή της πριγκίπισσα Ελισάβετ, κόρη του Νικολάου, έγραφε στην Ιουλία Καρόλου στην Αθήνα από το Παρίσι: «Δεν μπορώ να σου περιγράψω Γιουλού μου τι μεγάλη χαρά ήταν δια εμέ να μείνω εις το σπίτι της Amama για τόσον καιρόν – εσύ το καταλαβαίνεις. Την βλέπω τώρα σπανίως. Ήταν τόσο όμορφο το συναίσθημα που ένιωθα να μπορώ να βρίσκομαι σε αυτά τα δωμάτια μαζί της, όπου και το παραμικρό πραγματάκι μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια που αγαπώ περισσότερον από όλα, τα οποία είναι τόσο βαθιά στην καρδιά μου. Ήμουν πολύ λυπημένη να την αφήσω – προπάντων γιατί δεν αισθανόταν καθόλου καλά… Ήταν πάντα κουρασμένη και το κεφάλι της ήταν βαρύ. Ζαλιζόταν συνέχεια και τα έβλεπε όλα θολά».
Η αγαπημένη βασίλισσα των Ελλήνων, αλλά τόσο ταλαιπωρημένη από τις κακουχίες που γνώρισε στην διάρκεια της παραμονής της στην επαναστατημένη Ρωσία, βασανισμένη από τις συνεχόμενες εξορίες της οικογένειάς της, έχοντας αισθανθεί άφατο πόνο από την δολοφονία του συζύγου της, τον θάνατο του πρωτότοκου γιου της, την εκτέλεση 19 συγγενών της στην Ρωσία, παρέδωσε ήρεμα το πνεύμα της εις τον Κύριον.
Σε ένα γράμμα της στον ανιψιό της Γεώργιο, νεότερο γιο του πρίγκιπα της Ουαλίας (Εδουάρδου Ζ΄) έγραφε: Do you know those lovely words, «Say that you will never trample on another person΄s heart, that you will respect the feelings of others everywhere, no matter where you happen to be … that you will practice la religion de la souffrance humaine (the religion of human suffering)» … Is it not lovely?».
Tην προσεχή Kυριακή, θα παρουσιάσουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στην βασίλισσα Όλγα, βασίλισσα της προσφοράς και της εγκαρτέρησης του ανθρώπινου πόνου….