Ήταν 6 Απριλίου του 1941 όταν η Γερμανία επιτέθηκε στην Ελλάδα. Ήταν τότε που μια χούφτα Έλληνες αντιστάθηκαν με γενναιότητα και αυτοθυσία στις ναζιστικές ορδές στα Οχυρά της Γραμμής Μεταξά. Το Ρούπελ είναι το μεγαλύτερο από τα 21 οχυρά της Γραμμής Μεταξά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η απάντηση του διοικητή του οχυρού Ρούπελ, αντισυνταγματάρχη Γεώργιου Δουράτσου στους Γερμανούς: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται αλλά καταλαμβάνονται» αποτελεί ένα νέο «Μολών Λαβέ» που συνεχίζει να συγκινεί έως τις μέρες μας. Ένα περιστατικό που θεωρείται μοναδικό στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κείμενο: Ανδρέας Μέγκος
Σημαία από το οχυρό Ρούπελ (1941). Τη σημαία αυτή την είχε πάρει ως λάφυρο ένας Γερμανός στρατιώτης ο οποίος μετά τον πόλεμο την επέστρεψε στην Ελλάδα.
Ένα μοναδικό κειμήλιο από τη μάχη στο οχυρό Ρούπελ επέστρεψε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1955, η ελληνική σημαία, που εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής στο κέντρο της Αθήνας. Την σημαία είχε βρει στο ύψωμα του οχυρού Προφήτες του συγκροτήματος Ρούπελ και πήρε ως λάφυρο μαζί του, ο Γερμανός στρατιώτης Fritz Kopp, ο οποίος έλαβε μέρος στην επίθεση κατά του οχυρού, το διάστημα 6 έως 10 Απριλίου 1941.
10/4/1941: Η μοναδική φωτογραφία – ντοκουμέντο, λίγο μετά την παράδοση του οχυρού Ρούπελ.
Παρά το ανελέητο σφυροκόπημα του εχθρού το Ρούπελ δεν καταλήφθηκε και τελικά παραδόθηκε μετά την Συνθηκολόγηση και αφού οι Γερμανοί εισήλθαν στην Θεσσαλονίκη, παρακάμπτοντας τα οχυρά. Αναγνωρίζοντας τον ηρωισμό των Ελλήνων υπερασπιστών του Ρούπελ, οι Γερμανοί τους απέδωσαν τιμές και τους άφησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ένα περιστατικό που θεωρείται μοναδικό στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Ρούπελ, μαζί με τα υπόλοιπα 20 οχυρά των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, αποτελεί διαχρονικό σύμβολο της ψυχής και της φιλοπατρίας του Έλληνα, που αντιστέκεται έως το τέλος προκειμένου να υπερασπιστεί την πατρώα γη χωρίς να υπολογίζει το υπεράριθμο και την ισχύ του εχθρού.
Η επιστολή του Γερμανού Fritz Kopp, προς την Βασίλισσα Φρειδερίκη
Αφορμή για να επιστρέψει τη σημαία του Ρούπελ στην Ελλάδα ο Fritz Kopp, στάθηκε ένα άρθρο που διάβασε στον Τύπο για τη χώρα μας το 1955. Γράφει συγκεκριμένα στην επιστολή του προς τη Βασίλισσα Φρειδερίκη, στις 18/4/1955: «Κατά την ανάγνωσιν ενός άρθρου δια την Ελλάδα, μου επανήλθεν εις το νου η σημαία αυτή και δεν μπορώ να αποβάλλω τιν σκέψιν, ότι κατέχω ξένην ιδιοκτησίαν. Επιθυμώ λοιπόν να επιστρέψω αυτήν την σημαίαν εις τον νόμιμον ιδιοκτήτην και να θεωρηθή συγχρόνως τούτο ως δείγμα της βουβής αγάπης μου προς την Ελλάδα και ιδιαίτερα της φυσέως της» αναφέρει, καταλήγοντας: «Ως παλαιός πεζοπόρος, ήτο δι’ εμένα προσωπικά κάθε εκστρατεία μόνον μία ευκαιρία να πραγματοποιήσω το παλαιόν μου όνειρο και να γνωρίσω τα Βαλκάνια. Ελπίζω να ημπορέσω ακόμη μίαν φοράν εις την ζωή μου δι’ ειρηνικής οδού να διασχίσω τα εδάφη της Μακεδονίας».
Είναι άγνωστο εάν τελικά ο Fritz Kopp, εκπλήρωσε το όνειρό του να ξαναβρεθεί μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα. Ωστόσο βέβαιο είναι πως με την πράξη του, να επιστρέψει στη χώρα μας τη σημαία του θρυλικού Ρούπελ, είναι σαν να εκπλήρωσε το όνειρό του.
Η σημαία συντηρήθηκε και αποκαταστάθηκε στη συνέχεια από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο και σήμερα φυλάσσεται στις συλλογές του. Οι διαστάσεις της είναι 1.61Χ1,18.
Όπως περιγράφει ο ίδιος, είχε βρει την ελληνική σημαία στο ύψωμα του οχυρού Προφήτες του συγκροτήματος Ρούπελ, κοντά στο Κλειδί και στη συνέχεια την πήρε μαζί του, έχοντας την στις αποσκευές του ακόμη και στις επιχειρήσεις που συμμετείχε στη Ρωσία όπου και τραυματίστηκε. «Δεν γνωρίζω αν αυτή (σημαία) έχη αξίαν ή ποιας σημασίας είναι. Δεν ήθελα όμως να τύχει κακής μεταχειρίσεως, την επήρα και την έκρυψα εις τα πράγματα μου. Επί πολύ διάστημα, και μάλιστα ενός σημείου μέσα εις την Ρωσίαν, με ηκολούθησε. Μετά τον τραυματισμό μου, ευρέθη εις το νοσοκομείο κατ από το προσκέφαλο μου» αναφέρει ο Fritz Kopp στην επιστολή του, που συνόδευε τη μισοκομμένη σημαία του οχυρού, που στη συνέχεια η Βασίλισσα Φρειδερίκη παρέδωσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία Ελλάδας.
«…Η σημαία στο Ρούπελ, κυμάτιζε στον ιστό της μέχρι και την 9η Απριλίου. Ήταν στο πλάι του παρατηρητηρίου του διοικητή. Από τους βομβαρδισμούς τη μέρα εκείνη κόπηκε το σκοινί που την κρατούσε και έπεσε κάτω. Ο στρατιώτης Ιωάννης Χατζηλαζάρου είδε σε κάποια στιγμή τον ιστό άδειο και έτρεξε αμέσως έξω χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Ο βομβαρδισμός συνεχιζόταν. Την είδε στο χώμα, στο πλάι του παρατηρητηρίου και έτρεξε να την μαζέψει. Είχε μισοκαταστραφεί από την γερμανική μανία. Τραυματίστηκε από μια κοντινή έκρηξη και αχρηστεύθηκε το πόδι του. Σύρθηκε μέχρι τη σημαία και την αγκάλιασε. Είχαν όμως πλησιάσει κοντά δυο Γερμανοί, που δεν τους είχαν δει. Ήρθαν κοντά του και προσπάθησαν να τραβήξουν τη σημαία μέσα από τα χέρια του. Δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους, άγνωστο γιατί. Αντιστάθηκε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, αφού χτυπήθηκε στο πόδι. Την πήραν και ο ένας την έβαλε στην τσέπη του. «Σκυλιά» ούρλιαξε, αλλά την είχαν πάρει. Έκοψαν τα κουμπιά από τα ρούχα του και τα πήραν, όπως και το εθνόσημο από το πέτο, όπου το είχε ράψει και κρύφτηκαν. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και ο πόλεμος στο οχυρό..» Η μαρτυρία αυτή του στρατιώτη Ιωάννη Χατζηλαζάρου για την αρπαγή της σημαίας περιέχεται στο βιβλίο του κ. Κοτρίδη: «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών».
Share On Facebook
Tweet It
